1980’lerden bu yana ülke hep değişmeye çalıştı. Buna o dönemlerde “çağ atlıyoruz” deniliyordu. Halbuki ülke 1960’da, 1971’de ve 1980’de hep bir demokrasi sınavı vermişti. Ve bu sınavı vermekte de çok başarılı olduğunu söylemek sanırım doğru olmayacaktı. 12 Eylül cuntasının baskısından kurtulmaya çalışan halk birden karşısında ABD filmlerinden çıkmış gibi, karısıyla el ele dolaşan, şortla gezinmekte bir sakınca görmeyen, kısaca her vatandaş gibi doğal davranan bir başbakan gördü. Ve cuntadan kaçarak tabiri caizse kendisini bu başbakanın kollarına attı.

Başbakan Turgut Özal’ı, Demirel Hükümeti’nde Başbakanlık Müsteşarı görevinde “ekonomik istikrarı sağlayacak kişi” olarak “24 Ocak Kararlarında” tanımıştı. Daha sonra 12 Eylül Darbesi’nin ardından Kenan Evren’in kurdurduğu Bülent Ulusu Hükümetinde de Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı olarak tüm vatandaşlar takip etmişti. Ve 1983’ten itibaren de başbakan olarak sevmişti. 

Aslında Turgut Özal’a “liberalizmin Türkiye’deki babası” demek sanırım çok da yanlış olmaz. 1950’lerde Menderes Türkiye’ye ABD liberalizmini ihraç etmeye çalışmış ama o başarılı olamamıştı. Menderes’ten sonra bu değişimi sağlamaya çalışan ve bunda biraz da olsa muvaffak olan Turgut Özal oldu. 

İşte çağ atlamamızın, “gelişmemizin”, sistem değişikliği çalışmalarımızın başlangıcı bu zamanlara uzanıyor. Sonraki dönemlerde durum farklı gelişse de AK Parti’nin 2002’de iktidara gelmesiyle bu çalışmalar yeniden başladı. Ve gelinen aşamada liberalizmi kabul eden vatandaşlardan oluşan bir kapitalist devlet çalışmaları başladı. Tabii ki 1950’lerde olduğu gibi 2000’lerden itibaren bu çalışmaların ardında da ABD vardı.

1980’lerden itibaren en bariz yaşanan görüntü maalesef ahlaki yozlaşma olmuştu. Ve birçok şeye öyle alıştık ki aslında hiç garip karşılamamaya başladık bile. Ahlaki yozlaşma o dönemlerde en fazla “hırsızlık” olarak gözüküyordu. Hayali ihracatlar, ihale yolsuzlukları, banker olayları toplumun “çok para kazanmak, zengin olmak” için izlediği yol haline geldi. Ve de maalesef zamanla bu tür ahlaki yozlaşma normalleşmeye başladı. 

Bu arada ekonomik manada her yolu deneyenler gibi ahlaki manada da her şey ortalığa dökülmeye başlamıştı. Mesela o dönemlerde uluorta sarmaş dolaş gezinen çiftler pek fazla gözükmezken yeni sistem uluorta sarmaş dolaş gençleri görmek konusunda şaşırtıcı olmamaya başladı. 

Bu süreçte TV programlarıyla, filmlerle dizilerle insanlara ahlaksızlık sanki normal gibi verilmeye başlanıldı. Toplu yarışmalarda ortaya konan “Sadece kendin varsın. Önemli olan da kendinsin. Diğerlerini boş ver. Kendi çıkarların için arkadaşlarına her türlü kötülüğü yapabilirsin” fikri oturtulmaya çalışılırken, dizilerdeki, Türkiye gerçeğinden uzak, parayı amaç olarak gösteren, zenginsen her şey çözülür mantığı yavaş yavaş veriliyordu. Şimdilerde paralı parasız yayın kanallarıyla bu ilişkiler en uç noktada vatandaşlara aktarılmaya devam ediyor. Seksüel ilişkilerdeki çarpıklıkları bu tür kanallar o kadar göze sokmaktayken, bir taraftan da kendi vücudundan yararlanma sahtekarlığını sanki demokrasi mücadelesiymiş gibi öne süren eylemlerle birlikte yozlaşma Türk halkına sanki zamanın normal bir gelişimiymiş gibi lanse edilmekteydi.

Gelinen aşamada Bebek’te uluorta yaşanan görüntülerde etrafı incelerseniz kimsenin rahatsız olmadığını göreceksiniz. Çünkü artık ne hırsızlıklar, ne ahlaksızlıklar, ne yolsuzluklar halkımızı şaşırtamıyor. Tepki sadece kendisine etki eden konularda ancak geçerli oluyor. 

Dostlukla kalın.