Farkında mısınız; ölüyorlar

Toprağı sularcasına kanlarını dökerek şehit oluyorlar. Her güne bir şehit. Uzun zamandır da böyleyiz. Haberlerde seyrediyor, gazetelerde okuyoruz. Geride yarım kalan hikayeler dinliyoruz. Bizler rahat uyuyalım diye  onlar uykusuz kalarak nöbet tutuyorlar. Hain  tuzaklarla öldürüyorlar yiğitlerimizi ve biz hiç bir şey yapamıyoruz. Biz burada sıcacık uyuyalım diye niceleri orada şehit düşüyor. Toplumsal güvenlik ve düzenimizi onların fedakârlıklarına ve şahadetlerine borçluyuz. Minnetimizin kelimelerle tarifi olmaz, olamaz. Ne yapsak ödeyemeyiz onların haklarını. Bizler de en ufak şeyleri dert etmeye devam ediyoruz burada. Yok  yere nerde ne huzursuzluk çıkarsak diye bakıp duruyoruz etrafa.  Anneler orada evlatsız kalırken, çocuklar yataklarında öksüz yatarken biz hala kendi kendimize neleri bahane diyoruz.

Her gün bir ocak sönüyor. Kimlerin kimlerin yüreği yanıyor. Ölmez diyorlar ama ölüyorlar.
Oysaki tek suçları vatanlarını sevmek, tek düşündükleri vatan sağ olsun diyebilmek. Yok mu bunlara bir dur diyecek. Yok mu artık bu zulme bir son verecek . Daha kaç can verecek bu devlet daha kaç ocak söndürecek. Hepimizin bu şubat ayında yüreği yandı. Şubat ayı geldi geçti, acı hatıralar taze kaldı. Biri bitmeden bir diğeri gelen kötü haberler ile başladık bu yeni yıla. Virüsler, depremler  ve  her gün  bir yenisi daha gelen şehit haberleri…  Hani ölmez diyorlar ya her gün birkaç tanesi , her gün bir yenisi daha. Artık birisi bir dur desin bu zulme bu savaşa. Evet bu topraklarda yaşamanın maliyetini, ağır bedelini en baştan kabul ettik ve ödedik. Ama artık gitmesin yiğitlerimiz. Ölmesin Mehmetçiklerimiz.