Binlerce yıldır savaşlar hep var. Bir türlü bitmek, tükenmek bilmeyen savaşlar. Şunun için ya da bunun için, insanlar birbirlerini öldürüyor, işkence ediyor. Kimi zaman sudan sebeplerle insanlar birbirlerini kıyımdan geçirdi ve geçirmeye de devam ediyor. Son dönemlerde Suriye’de, Irak’ta, Afganistan’da, Filistin’de, Doğu Türkistan’da sistematik bir şekilde şiddetler, baskılar uygulanıyor. Bombalar patlıyor. Yetmiyor, bitmiyor bir türlü…

Dört bir yanımızda savaşlar sürerken, bu savaşları kim kazanıyor, bunu düşünmek lazım. Savaşın kazananı var mı? Bence yok. Yaşanan savaşlar, dökülen kanlar yetmiyormuş gibi şimdi de Rusya, Ukrayna’ya girdi. Sirenler çalıyor, bombalar yağıyor. Masum insanlar yurtlarından ediliyor. Düşünüyorum; hangi savaşın haklı gerekçesi var ki? Ayrıca, uluslararası anlaşmalar imzalanıyor, ‘güvenlik konseyleri’ toplanıyor, ‘savaşa karşı’ olan yapılar oluşturuluyor ama sonuç? Elde var negatif. Temel hak ve özgürlükler, yaşam hakkı elinden alınıyor insanların. Her şey bir kalemde silinip atılıyor.

Bir de “Bu savaştan bize ne? Türkiye’yi ne ilgilendirir?” diyenler var. Bunlara karşılık olarak birçok insan, “Yahu burnumuzun dibinde savaş oluyor, tabii ki ilgilendirir” diyor. Ben de diyorum ki; savaş her nerede cereyan ederse etsin, nerede olursa olsun, savaş vicdan sahiplerinin burnunun dibindedir. Kilometrelerce uzaktan barut kokusunu alır bu vicdan sahipleri. Bomba seslerini, çığlıkları duyar. İşte bu savaş da böyle. Burnumuzun dibinde. Bundan dolayı savaş insanlık suçudur. Ama çoğu insan, yangın kendi evine düşmediği sürece yanmıyor. Olumsuzluklar başına gelmeden olumsuzluğun farkına varmıyor. Fakat varmalı.

Savaşlar her yönü ile dünya üzerinde yaşayan herkesi bir şekilde etkiler. Savaş hepimizin kapısına uğramasına rağmen şu an için yeterli, caydırıcı bir tepki, karar var mı? Yok. Savaşa karşı daha yüksek sesle, “Savaşa hayır” denilmelidir.

Esenlikler.