Huzurevlerinin sayıları artmamalı

Bizim ülkemiz Asya Kıtasındaki ülkelerden biridir. Bu Asya ülkeleri geleneksel ülkelerdir ve edebe, ahlaka, terbiyeye çok önem verirler. Aile, akraba, komşu, dostlar arasında özel bir ilişki bağı vardır. Anne ve babalarımız çocuklarını eğitir, üniversiteye gönderirler. Sonra da biz çalışmaya başladığımızda onların bize yaptığı iyiliklerin, verdiği emeklerin yani maddi ve manevi şeylerin karşılığını ödemeye çalışırız. Ama bu ödeşmeler sadece borçlarla ilgili değildir. Bunlar ebeveynlerle çocukların arasındaki, sözle anlatamadığımız, sevgiyle gelişen bir sistem dahilinde olur. Bu sistem bence doğrudur. Ailenin bütün üyeleri birbirlerine kibar davranır. Çocuklar anne, babasını dünyadaki bütün insanlardan değerli görürler. Onlar ne derse onu yaparlar. Çoğunlukla eğer bir ailede kız çocukları varsa onlar büyüdüklerinde önce üniversitede okurlar sonra evlenip giderler. Erkek çocuklarının en küçüğü evlense de ailesinin yaşadığı evde yaşamaya devam eder ve anne babasına da bu en küçük erkek çocukları bakar. Evde anne, baba artık nine ve dede olarak torunlarına bakarak gelini ve oğluyla yaşar. Onlar evin direği gibidir, onun için onların fikirleri evde kanun kabul edilir. Bazen anne babalarımız kızlarının evinde yaşarlar. Ama nerede yaşarlarsa yaşasınlar biz çok saygı gösteririz, elimizden ne gelirse veririz ve onları razı etmek için her şeyi yapmaya çalışırız. Böyle eğitildiğimiz için ülkemizde çoğu kimse anne, babasını huzurevine bırakmak istemezdi. Bu yüzden huzurevlerinin sayısı fazla değildi.  Anneler de çocuklarını sokaklara bırakmazdı. Onun için yetimhanelerinde sayısı da oldukça azdı. Ne yazık ki, biz de değiştik. Artık anne babaların huzurevine bırakılması olağanüstü bir şey değil. Oysa anne babalar için huzurevine bırakılmak büyük bir şoktur. Ama biz bugünlerde böyle durumların olmaması için çaba göstermeliyiz. Anne hakkın ödenmez.’’ diyorlar atalarımız. Anne babalarımızın hakkını ödemeyip onları huzurevine bırakmamalıyız. Birey olarak en büyük sorumluluğumuz onlara bakmaktır. Bize karşı yıllar boyu vermiş oldukları emekleri bir nebze de olsa böyle karşılayabileceğimizi düşünüyorum. Unutmamamız gerekiyor ki anne ve  babalarımızın hakları ömür boyu ödenmez.