Dilini kaybetmeye başlayan bir ulus nasıl olurda geleceğine güvenle bakabilir? Dil, bizi birbirimize bağlayan, bizim aramızdaki kardeşliği pekiştiren, birbirimizi anlamayı sağlayan bir unsurdur.

Dil, aynı zamanda mensubu olduğu kültürün zenginliğinin de bir göstergesidir. Şayet bu gün ne kadar çok kelime ile konuşursak, bir o kadar zengin bir kültüre sahibiz demektir. Kelimelerin çeşitliliği kültürel zenginliğimizi ve derinliğimizi de göstermektedir.

Bu arada dil sadece bu kuşakları sarıp sarmalayan bir  unsur değildir. Dil aynı zamanda geçmişten ders alarak geleceğimize güvenle bakmamızı da sağlamaktadır.. Dil, sadece bugünkü kuşakların birbiriyle kaynaşmasının aracı değil, geçmiş kuşakların mirasına sahip çıkmak, sürdürmek ve gelecek kuşaklara miraslar bırakabilmenin de en önemli yoludur.

Ancak biz bu günlerde geçmişle aramızdaki bağı koparmak için elimizden ne geliyorsa yapıyoruz. Çünkü İngilizce dersine ayrılan zamanın neredeyse yüzde biri bile Osmanlıcaya ayrılmıyor.

O zaman geçmişle bağımızı nasıl kuracağız. Üç kıtada at koşturan atalarımızın yaptıklarını nasıl bileceğiz. Atalarımız her türlü savaş ve olayları tarihçilerine not ettirmiş. Ancak şimdi bunları okuyacak kimse neredeyse kalmamış.

Atalarımızın yazdıklarını okuyup Türkçeye çevirenler ise yabancılar. Yabancılarda bizim tarihimizi çarpıtarak atlatmadırlar. Tarihi gerçeklerimizi ne yazık ki batılı çevirmenlerin gözünden görmekteyiz. Çünkü Osmanlıcayı bilmiyoruz.

Osmanlıca öğrenmeyi gericilik olarak gösteren haçlı zihniyeti, kendi bildiği gibi tarihimizi yorumlamakta ve bizlerde okumaktayız. Bu nedenle en azında okullara seçmeli Osmanlıca dersi konulmalıdır diye düşünüyorum. Bilmem siz ne dersiniz?