Kendimizi toplum denilen o kocaman topluluktan ayırmamız mümkün değildir. Birey olarak toplumun bir parçasıyız. Etrafımızdaki olup bitenden, bizi rahatsız eden bütün hislerden kendimizi soyutlayamayız.

Dedik ya, hepimiz o büyük çemberin içindeyiz. Etrafımızda olup bitenleri yok sayarak, gözlerimizi kapatıp kafamızı kuma gömerek birlikte yaşamanın üzerimize yüklediği o büyük sorumluluktan kurtulamayız. Bilerek ya da bilmeden aldığımız bütün kararlar bizi o çemberin içinde tutar... 
 
Birine yapılan kötülüğe karşı gelmemek, sessiz kalmak o kötülüğe ortak olmaktır. Ne kadar susarsan o kadar parçası olursun o kötülüğün. Çünkü büyük kötülüklere giden yol küçük menfaatlerin taşları ile döşenir. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın anlayışı kötülükleri sıradanlaştırmaktan ve çoğaltmaktan başka hiçbir işe yaramaz. 

Son günlerde ülkemizde olduğu gibi o kötülük büyür, sıradanlaşır. Sen sustukça birileri senin adına karar vermeye başlar, şahsi çıkarları için yine en çok senin canını yakacak girişimlerde bulunabilirler. Savaş derler mesela; bedeli kendilerinin ödemeyeceğini bildikleri için çok kolay kurarlar, 'Bedeli her ne olursa olsun ödenir' cümlelerini. Büyük kötülüğe giden yolu menfaat taşları ile döşemeye devam ederler. 

Tüm bunlar olurken sen, elbette kendi rahat köşene çekilip olanları rahatça izleyebilirsin. Ama o köşenin sonsuza kadar rahat kalacağını düşünüyorsan yanılıyorsun. Bana dokunmadığı sürece sorun yok dediğin şeyler, o çok da büyük olmayan çember içinde bir gün seni de bulabilir.

Kötülüğe, kötüye karşı durmak insan olmanın ilk koşuludur. Bütün bu olanlara rağmen kendinizi ayırıp bir kenara koyuyorsanız o kenara koyduğunuz şeyin insanlığınız olduğunu da unutmayın...