İnsanoğlu doğasının özelliğinden olsa gerek sürekli bir arayış içerisindedir. Arayış konusunda gösterdiği istikrarı, aradığı şey için gösterse zaten fazla aramasına gerek kalmayacağını farkında olmadan, sürekli arar. Derdi,  ne bulmak ne de arayışının sonucuna varmaktır. Sadece hayatında onu oyalayacak bir şey bulmuşken bunun tadını çıkarmak için arar.
Bir an gelir ve hayatında hiç kimsenin seni sevmediğini düşünürsün. Aslında o an kendini sevmemeye başladığın andır. Kimseye güvenemeyeceğini, hayatında herkesin sahte olduğunu gerçekliğin sonsuzluk kadar uzakta olduğuna inanırsın. Aslında gerçeklikten uzaklaşan sensindir. 
Ama kendi gerçeğinden.  Onu bulmaktan. Çünkü gerçek diye bir şey yoktur. Sen neye inanmayı tercih ediyorsan gerçek odur. Kendine olan güvenindir uzaklaştığın. Neyi aradığını kaybedersin bazen. "Neredeyim?, Neredeydim?, Ne olacaktım ki?" Soruları öldürmez ama kıvrım kıvrım kıvrandırır seni. 
Sana bu soruları sorduran bazen, seni soru işaretleri içinde bırakıp giden insanlar olur. İşte o insanları o bırakıp gittikleri soru işaretlerinin çengellerine asasın gelir ama onlardan geriye sendeki etkilerinden başka bir şey kalmaz. Hem unutma, insanlar ancak sen izin verdiğin kadar yer edinebilirler senin hayatında. İzin verdiğin kadar kalırlar ve artık istemediğinde onları, giderler. Sen farkında bile olmadan.