Ülkemizde son yıllarda meydana gelen kültürel ve ahlaksal erozyon umarım hepinin dikkatini çekmiştir. Genel ahlak kurallarının ayaklar altına alındığı, örf, adet, gelenek ve göreneklerin yok farz edildiği büyük bir yozlaşma ile karşı karşıyayız.

Günlük hayataın hemen her anında bahsettiğimiz bu yozlaşmalar ile yüz yüze gelebiliyoruz. Sevgi, saygı ve adabı muaşeret denen manevi hazinelerimiz maalesef her gün azar azar erimekte ve insanlar haya kavramının anlamını yitirmekte.

Toplu taşıma araçlarından olan tramvaya bindiğiniz zaman ne kadar yozlaşmaya başladığımızı çok nadir örneklerle görebilirsiniz. Yaşlıya yor vermemek için uyuma taklidi yapanları görmüşsünüzdür.

Çocuklara manevi ve kültürel değerleri öğretecek olan anne ve babaların yaptıkları ise daha bir vahim. Çocuğunu koltuğa oturtan ebeveyn, yaşlı ve hasta kişilere bakmıyor bile. Çocuğunun kalkmaması için elinden geleni yapıyor.

Birde çocuklu anne diye yer verdiğiniz kişilerin çocuklarını boşaltan koltuğu oturtarak ayakta beklemesi yok mu, insanın bir daha kimseye yer vermemesi geliyor. Kendisine saygı duyularak verilen yerini çocuğunu oturtanlar bilsinler ki, ileride o çocuklar kendilerini de oturduğu yerden kaldıracaktır.

Aslında yozlaşma sadece toplu taşıma araçlarında değil trafikte, eğitimde, devlet kurumlarında ve sivil toplum örgütlerine varıncaya kadar her yerde almış başını gidiyor.

Eğitim sistemi okullardaki toplumsal beklentiye cevap veremediği için farklı ve tasvip edilmeyen bir neslin yetişmesinin önüne geçilmiyor. Resmi kurumlar ciddiyetini yitirmiş, devlet terbiyesi almış memur ve amirler mumla aranır olmuş.

Yasalar caydırıcılığını yitirmiş, bir zamanlar; “hadi canım sen de!” deyip de yadırgadığımız ne varsa hepsi alışkanlıklarımız arasında yerini almış. İnsanların kimseye tahammülü kalmamış. Kimileri siyasete, kimileri torpile ve kimileri de paraya güvenerek büyük bir aymazlık içerisine girmiş.

Ondan sonrada oturan “bize ne oldu?” diye feryat etmekteyiz. Önce kendimizi düzelteceğiz. Kanun, yasa ve ahlaki kurallara uyacak, kimsenin hakkını gasp etmeyeceğiz. Daha sonra ailemizi ve aile fertlerimizi daha iyi bir insan olma yönünde eğiteceğiz. Kendimizi düzelteceğiz ki dünya düzelsin.