Hepiniz tarafından bilinen bir atasözümüz vardır. “Komşu komşunun külüne muhtaçtır” diye. Aslında ne kadar anlamlı ve manidar güzel bir sözdür. Komşuluk ilişkilerini en iyi şekilde anlatan, günümüzde yok olmaya başlayan komşuluk ilişkilerinin önemini vurgulayan bir tespit.

Ancak bu söz artık değerini yitirmeye başlamış maalesef. Şimdi ise “Ev alma komşu al” sözünü değiştiren bazı kişiler, “Lüks ve güvenlikli site al” demeye başladı. Maalesef artık komşunun kim olduğu değil mekanın fiziki şartları konuşulmaya ve ön plana çıkmaya başladı.

Bundan on yıl öncesine kadar hepimiz mahalle kültürü ile büyümedik mi? Biz doğup büyüdüğümüz mahallelerde komşuluk ilişkilerini, samimiyeti ve dostluğu yaşamadık mı? Bütün mahalle iyi ve kötü günde bir araya gelmedi mi?

Şimdi şartlar değişti diyerek kendimizi aldatmayalım. Şartları değiştiren de bizleriz. Ben Şeker Mahallesinde doğdum, Beyhekim Mahallesinde büyüdüm. Özellikle Şeker Mahallesinde sabahtan akşama kadar sokaklarda oynardık.

Mahallede herkesin kapısı açıktı. Karnımız acıktı mı ekmeğimizin üzerine salça sürerler tekrar oyuna devam ederdik. Mahallemizdeki büyüklere saygılı küçüklere sevgi ile yaklaşır, ailemizden biri gibi görürdük.

Ama şimdi öyle mi ya? Sitelerde ve beton yığınları arasına insanlar hapsolmuş. Karşı dairede kimin oturduğunu bile bilmiyor.Apartman daireleri, komşuluğu öldürmeye başlamış. Üst kat komşusunun adını bilmeyen aileler birbirleriyle sadece selamlaşıyor. Bazıları onu bile yapmıyor.

Bunun müsebbibi olarak da apartman kültürü öne sürülüyor.Aslında insanlar içlerinde ölen duyguları, cansız kansız apartman dairelerine mal ediyor. Sen komşunu tanımak istemezsen, mahallede de otursan tanımazsın, aynı dairede de otursan tanımazsın.

Siteler ve apartman daireleri komşuluğu öldürüyor diyorlar ya, alakası yok. Komşuluğu öldüren insan neslinin değişen düşüncelerinden başkası değil. Dinimiz bile komşuluğa verdiği önemi, “Komşusu aç iken, tok yatan bizden değildir”  hadisinden anlayabiliyoruz.