Yaratılmışların en değerlisi olan insan, gerek yaptıkları ve gerekse söyledikleri ile de kıymetlidir. Tatlı dille ve güzel bir kalple yapılan her türlü eylem insanlar tarafından değerlendirilir.

İnsanlar dilinin ve kalbinin güzelliği ile diğer insanlar arasında değer bulurken, aynı şekilde kalbi ve dili kötü olan insan da toplum tarafından benimsenmez. Kalp ve dil ile ilgili olarak çok sayıda kıssa ve deyimler vardır. Bir tanesini sizinle paylaşmak istedim:

“Hazreti Lokman (Lokman Hekim), yanında yardımcısı ile ava çıkmıştı. Avdan dönerken bir kabile reisi Lokman Hekim’e bir gece misafir kalması için ısrar etti. Lokman Hazretleri de kabul ederek o gece misafir kaldı. Kabile reisi Hazreti Lokman için bir koyun kestirdi. Hazreti Lokman çömezine:

    — Kesilen hayvanın en temiz iki azasını kes bana getir, dedi. Çömezi gidip koyunun kalbini ve dilini kesti getirdi. Hazreti Lokman:

    — Aferin bildin, dedi.

    İkinci gün başka bir kabile reisi, Hazreti Lokman’a bir gece de kendisinde misafir kalması ve evini şereflendirmesi için ısrar edince, Lokman Hazretleri onu da kırmayıp bir gece de onun evinde kaldı.

    Orada da ziyafet olarak bir koyun kestiler. Hazreti Lokman gene çömezine bu sefer:

    — Hayvanın bana en pis yerinden ikisini kes getir, dedi. Yardımcısı yine hayvanın dilini ve kalbini kesip önüne koydu. Lokman Hazretleri çömezine:

    — Aferin bunu da bildin. Hakikaten insanın ve hayvanın en pis ve temiz yeri, kalbi ve lisanıdır, buyurdu.”