Özellikle son yıllarda yeni yetişmekte olan gençlerin karıştıkları suçlarda görülen artış ürkütücü boyutlara ulaştı. Gençler toplum ile uzlaşmak yerine kendi isyanlarını dışa vurmaya başladılar. Karşı gelmeler, eylem yapmalar ve inatlaşmalar çoğalmaya başladı.

Gençler, toplumumuzda toplu taşıma araçlarında kendinden büyüklere, yaşlılara, hastalara ve hamilelere yer vermek gibi bir toplumsal duyarlılıktan yoksun yetişmektedir. Büyük şehirlerde bu duyarlılık en aza inmiş durumda. Bunun örnekleri her gün onlarca kez toplu taşıma araçlarında yaşanıyor.

Gençler yer vermeme konusunda çok uzmanlaşmış ve kendilerince bir tavır geliştirmiş durumdalar. Kulaklıkla, telefonla meşgul olma, uyuklama, diğer insanlarla ilgilenmeme, duymama belirgin özellikler. Bu toplumda görünen isyanın dışa yansıması.

Bir de gençlerin evde aileleri ile ilişkileri, iletişimleri, okulda, eğiticilerine karşı tutumları, iş yerlerinde iş yapma davranışları, sorumluluk düzeyleri, nezaket ve görgü kurallarını bilme ve uygulama dereceleri hep şikâyet konusu olmaktadır.

Gençliğin gidişatı üzücü ve düşündürücü. Kızma boyutundan öte bir durum bu. Bu günün orta yaşı, bu gençlerin anne ve babaları ve onların anne ve babaları, öğretmenler, siyasetçiler neler yaptılar, yaptık da bu gençler bu duruma geldi dersiniz?

Şikâyet ettiğimiz gençler bebekti, yoğrulmaya hazır bir hamurdu. Nasıl yoğruldular ki bu hale geldiler? Şimdi bulundukları durumu beğenmiyoruz. Bu kadar duyarsız gençleri nerede, nasıl ve ne zaman yetiştirdik? Galiba bugünün 40-70 yaşı bunları düşünmek zorunda. Bu gençlerde neyi eksik veya fazla yaptık? Egolarını mı çok şişirdik, çok mu bencil yetiştirdik? Bir şeyler sanki yanlış yapılmış.