Bugünlerde eğitim deyince aklımıza hemen test kitapları, sınavlar, başarı puanları ve akademik başarılar geliyor. Ancak durup düşünmemiz gereken çok daha temel bir soru var: Çocuklar gerçekten nerede öğreniyor? Dört duvar arasında mı, yoksa hayatın tam ortasında mı?

Okullar, elbette eğitimin temel taşıdır. Ancak çocukların tüm gelişimi sadece sınıf içi derslerle sınırlı olamaz. Hayat bilgisi, empati, problem çözme, iletişim gibi pek çok beceri okul müfredatlarının dışında, sokakta oynarken, evde bir şeyler denerken, bir arkadaşla kavga edip barışırken öğrenilir. Gerçek öğrenme, çocuk bir deneyi yaparken başarısız olup tekrar denediğinde, doğayı gözlemlediğinde, büyüklerinden bir meslekle ilgili hikâyeler dinlediğinde olur.

Son yıllarda çocukların doğadan, sokaktan, gerçek yaşamdan koptuğuna üzülerek tanıklık ediyoruz. Günün büyük kısmı ekran karşısında, kalan zaman ise sınav hazırlıklarıyla geçiyor. Peki çocukların oyunla, doğayla, keşifle öğrenme hakkı ne olacak?

Ebeveynler olarak çocuklarımızın okul başarısı için gösterdiğimiz çabanın bir benzerini onların duygusal, sosyal ve yaratıcı gelişimleri için de göstermemiz gerekiyor. Bazen bir çamura basmak, bir kaplumbağayı gözlemlemek ya da yaşlı bir komşuyla sohbet etmek, bir sınavdan alınan yüksek nottan daha kalıcı ve öğretici olabilir.

Gerçek öğrenme; çocukların merak ettiği sorulara yanıt ararken, deneme yanılma yaparken, hayal kurarken ve deneyimleyerek öğrendiği anlarda saklıdır. Eğitim politikalarının da bu farkındalıkla şekillenmesi, çocukların sadece zihinlerini değil, kalplerini ve ellerini de çalıştıran bir sistemin inşa edilmesi gerekiyor.

Sonuç olarak; çocuklar için gerçek öğrenme, ne yalnızca sınıfta ne yalnızca evde. Gerçek öğrenme; hayatın içinde, deneyimin merkezinde, soruların peşinde koşarken ortaya çıkar. Bize düşense onların merakına alan açmak, yolculuklarına eşlik etmek…