Her sabah yüzümüze su çarpmadan önce ekranlara bakıyoruz. Kimimiz uyanır uyanmaz Instagram’a göz gezdiriyor, kimimiz paylaştığı bir hikâyeye kaç kişinin baktığını kontrol ediyor. Beğeni sayılarıyla moralimiz artıyor ya da eksiliyor. Oysa bir zamanlar insanlar aynaya bakmadan güne başlıyordu. Şimdi ise dijital aynalarda kendimizi izliyoruz. Peki bu davranışların arkasında yatan şey ne? Belki de adını artık daha sık duyduğumuz o kavram: narsisizm. Narsisizm, mitolojide suya yansıyan görüntüsüne âşık olan Narkissos’tan gelir. Narkissos o kadar büyülenir ki, sudaki yansımasından gözünü ayıramaz, sonunda orada can verir. Elbette bugün kimse suya bakıp ölmüyor ama sosyal medyada kendi yansımasına kapılıp kendini kaybedenlerin sayısı hiç de az değil. Modern çağın narsisizmi artık sadece “kendini beğenmek” değil; başkalarının onayıyla var olma ihtiyacı haline geldi. Beğeni almayan bir fotoğraf siliniyor, az izlenen bir video içe kapanmaya sebep olabiliyor. Narsisizmin yeni formu, toplumsal bir onay bağımlılığı yaratıyor. Bu da kişisel gelişimden çok, sürekli performans gösterme halini doğuruyor. Ama suçlu biz miyiz? Yoksa bizi bu hale getiren sistem mi? Narsisizm, bireyselliğin öne çıktığı bu dünyada bir savunma mekanizması haline geldi. Değer görmek isteyen birey, en parıltılı hâlini sergilemeye çalışıyor. Çünkü biliyor ki görünmeyen, var olamaz. Ancak bu çaba, insanın en derin yalnızlıklarından biriyle de bağlantılı: Kabul edilme arzusu. Elbette kendimizi sevmek kötü değil. Hatta sağlıklı bir özsaygı, hayatın en kıymetli taşlarından biri. Fakat her şeyin fazlası gibi, bu da tehlikeli. Çünkü bir süre sonra aynada yalnızca dış görüntümüzü değil, sahte bir kimliği izlemeye başlıyoruz. Gerçek duygularımız, maskelerin arkasında kayboluyor. Belki de arada bir aynadan değil, pencereden bakmalıyız. Başkalarının hayatına, gerçek hikâyelere, empatiye… Çünkü narsisizmin panzehiri, sadece kendimizi değil, başkalarını da görebilmekte saklı.