Türkiye’nin sosyolojik haritasını değiştiren en büyük hareketlerden biri, hiç şüphesiz köyden kente göç olgusudur. 1950’lerden itibaren başlayan bu büyük dalga, sanayileşme, eğitim imkânları ve yaşam standardı arayışı gibi nedenlerle milyonlarca insanı toprağından, alışkanlıklarından, komşuluk kültüründen ayırdı. Konya da bu dönüşümün en canlı sahnelerinden biri oldu. Bugün şehir merkezinde yürürken karşımıza çıkan pek çok insanın hikâyesi aslında bir köy evinden başlıyor. Bir zamanlar Meram'ın yeşil vadilerinde tarla süren, Hadim’in yaylalarında hayvan otlatan, Çumra’da pancar toplayan nice aile, çocuklarına “daha iyi bir gelecek” sunabilmek için şehir merkezine taşındı. Şimdi onların çocukları belki bir üniversitede öğretim görevlisi, belki sanayide usta, belki de bir kafenin işletmecisi… Fakat bu göç sadece fiziki bir yer değiştirme olmadı. Beraberinde bir kültürel geçiş, bir kimlik sorgulaması, hatta bir "arayış" başladı. Yeni semtler, apartmanlar, siteler... Ama eskisi gibi komşu sofraları, imeceler, düğünlerde omuz omuza halaylar kaldı mı? Bu, tartışmaya açık. Şehirleşme büyüdükçe, insanlar küçüldü sanki. Eski köy evlerinde kapı kilitlenmezken, bugün apartman kapılarımızın zilleri bile susturulmuş durumda. Selam vermek lüks, yardım istemek mahcubiyet haline geldi. Peki ya çocuklarımız? Onlar ne kadar biliyor büyüklerinin yaşadığı o sade hayatı, sabah horoz sesiyle uyanmayı ya da kışlık salça kaynatmayı? Göç, elbette kötü bir şey değil. Ama hızlı ve plansız yaşandığında, insanlar köylerini kaybetmekle kalmıyor; kimliklerini de kaybediyor. Bugün Konya'nın dört bir yanında yükselen binaların temellerinde sadece beton değil, bir dönemin hayalleri ve hatıraları da var. Belki de şimdi yapmamız gereken, bu iki dünyayı barıştırmak. Kentin konforuyla köyün sıcaklığını birleştiren yeni bir yaşam anlayışı kurmak. Toprakla yeniden bağ kurmak, dayanışmayı yeniden öğrenmek… Çünkü ne kadar uzağa gidersek gidelim, insan daima köklerine döner.