Konya denilince çoğu insanın aklına Mevlana gelir. Mistik bir hava, tarih kokan sokaklar, maneviyat… Evet, bu yönüyle Konya çok kıymetlidir. Ancak sorulması gereken bir soru var: Böylesine köklü bir geçmişe sahip bir şehirde neden kültür-sanat yeterince konuşulmuyor? Konya’da her yıl düzenlenen Mevlana etkinlikleri, Şeb-i Arus törenleri ya da birkaç klasik konserin dışında sanat hayatı adeta mevsimlik bir çiçek gibi… Ne yerel sanatçılarımızın hak ettiği görünürlüğü var, ne de halk sanatsal faaliyetlere gerektiği kadar ilgi gösteriyor. Kültür merkezleri var, evet. Ama içinde neler oluyor, kaç kişi farkında? Bunun birkaç nedeni var. En başta, kültür-sanatın “lüks” değil, bir ihtiyaç olduğunun yeterince içselleştirilmemesi geliyor. Özellikle gençler sanata yönelmek istese de yeterince alan bulamıyor. Tiyatrolar seyirci bulmakta zorlanıyor, atölyeler çoğu zaman boş geçiyor. Bir de buna sosyal medyanın hızlı, yüzeysel kültürü eklenince, derinlikli üretimler gölgede kalıyor. Öte yandan yerel yönetimlerin de bu alana ayırdığı kaynak ve vizyon oldukça sınırlı. Şehirde festivaller yapılsa da genellikle aynı isimler, aynı tarzlar sahnede. Oysa Konya’nın dört bir yanında üretim yapan, sözü olan onlarca genç var. Onları keşfetmek, desteklemek, sadece şehir için değil ülke için de bir kazanç olur. Kültür-sanat, sadece eğlenmek ya da vakit geçirmek için değil; düşünmek, tartışmak ve gelişmek için bir alandır. Bir şehrin ne kadar canlı olduğunu, o şehirdeki sahneler, galeriler, şiir akşamları ve sokak müzisyenleri gösterir. Konya, tüm bu potansiyele sahip bir şehir. Ama bu potansiyelin hayata geçmesi için hem halkın hem de yönetenlerin bu konuya gerçekten inanması gerekiyor. Belki de soruyu ters çevirmek gerekiyor: Konya’da kültür-sanat konuşulmuyor çünkü biz konuşmuyoruz. Başlamak için geç değil. Bir şiirle, bir oyunla, bir sergiyle… Çünkü bir şehir, kültürle büyür.