Son yıllarda televizyonlarda evlilik programları yayınlanmaya başladı. Hem de saatlerce süren. Üstelik canlı yayınla evlerimizde arzı endam ediyorlar.

Bildiğim kadarıyla birkaç kanalda bu tür programlar izleyicinin karşısına çıkıyor. Aynı program yıllar yılı devam ettiğine göre seyirci kitlesi bakımından izlenme oranı yüksek olsa gerek.

4-5 yıl önceleri mesai bitip eve geldiğim zaman kanalları gezerken karşılaşmıştım böylesi programla. Önceleri nedir, ne değildir diye hayret, ibret ve dehşetle izlerken   baktım bağımlısı yapacak. Kendimi kurtardım. Kurtardım kurtarmasına da sanal alemde gazeteleri takip ederken  “Bilmem ne programında x hastalığı olan gelin adayının yalanı ortaya çıktı” haberlerini okuyunca  “Evlilik programlarını” kaleme almalıyım dedim kendi kendime.

Bu tür programların yayın akışı içerisinde seyirciyi çekmek, izlenme oranını yükseltmek için yayıncı veya sunucu tarafından bazı konuşma ve hareketlerin senaryo gereği yaptırıldığı kanaati hakim bende. Günlük hayatta bu programların seyircisinin ne kadar da çok olduğunu konuşmalar arasında gözlemlemekteyim.

Nereden nereye. Çok değil, birkaç yıl öncesine kadar evlenecek yaşa gelmiş çocuğumuza aday aramak için eşe dosta haber bırakırdık. Çoğu zaman haber bıraktıklarımızdan ses çıkmaz, herhangi birini tavsiye etmezlerdi. Acaba geçim olmaz da ben sorumlu olur muyum düşüncesiyle… Bazıları da eş adayı arama zamanı geçti. Artık gençler kendileri buluyor demeye başladı. Bulan buluyor. Bulamayan da soluğu TV’lerdeki evlilik programlarına atıyor.

Bu tür  programlar için ihtiyaç olan eleman sıkıntısı yok gibi görünüyor. Programı yapacak/sunacak kişi var. Programa çıkacak damat ve gelin adayı var. Programa izin veren TV sahibi var. Programa seyirci olarak katılanlarımız var. Evinin köşesinde izleyen insanımız zaten var. Yani anlayacağınız: Yok yok. Yetkili makamlardan ses seda yok. Bu tür programlara sıcak bakmayan sessiz milyonlardan zaten tık yok. Her türlü yardımlaşmada boy gösteren sivil toplum kuruluşlarından hiçbir tepki yok. Gördüğünüz gibi alan razı, veren razı. O halde sanane be Ramazan.

Doğru. Banane demem lazım. Halen yılan bana/sana  dokunmuyor. Tedavisi olmayan bu toplumsal  virüs halen ne zamana kadar devam edecek. Yarın benim oğlumun, senin kızının oralarda boy göstermeyeceğine dair bir garantimiz mi var? Toplumsal dokumuz bozuluyor. Bu gidişle aile yapımız, değerlerimiz diye bir şey kalmayacak. Zaten şimdiki gençler çok seçici. Ya evlenemiyor. Ya evlenmek istemiyor. Ya da evlenmesiyle boşanması bir oluyor. TÜİK raporlarına göre zaten evlenmelerde bir azalma, ayrılmalarda ise bir artış söz konusu. Bir toplumu bozmak/yıkmak  istiyorsan topa, tüfeğe ihtiyaç yok. Ailenin temeline dinamit koy yeter. Bu tür programlar dinamit koymaktan beterdir.

Bu konuyu dile getirmemi abartılı bulabilirsiniz. Ama ben oldum olası “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” sözünü sevmedim. Sevmeyeceğim de. Kanayan bu yaramıza parmak basılması gerekir. Etkili ve yetkili kurum, kuruluş ve kişilerimizin  bu konuya acilen el atmasını istiyorum.

Kadın ve Aile Politikaları Bakanlığı, TV’lerden sorumlu bakanlık, Başbakanlık, Cumhurbaşkanlığı, TBMM, DİB, STK’lar, RTÜK  lütfen bu evlilik programları komedisine/rezaletine son vermek için ellerinden geleni yapmalı. Bu evlilik programları kaldırılsın. Yok kaldırılamıyorsa nasıl ki futbol için şifreli kanallar var. Bu tür programlar şifreli hale getirilsin. İzlemek isteyen bu tür programlara abone olsun. 

Vatandaş olarak bizler de şikayet mekanizmamızı işletelim. Kamuoyu oluşturalım. Dert ediniyorsak bu meseleyi dertlenelim. “Bir kötülük görürsek elimizle, gücümüz yetmezse dilimizle, ona da gücümüz yetmezse kalbimizle buğzedelim.”

Yok hiçbir şey yapamıyorsak en azından izlemeyelim. Neresin ey edep!