Karanlık mı sanki bu baharlar, hepimizin ellerinde sönmüş yıldızlar. Nedir bu sebepsiz yorgunluğumuzun sebebi, nedir bu baş ağrılarımızın temeli. Nedendir bu yalnızlıklar? Etrafımızda ne umut var, ne de umuttan söz eden insanlar. Güneş bile küsmüş gibi, gülümsemiyor bazı sabahlar. Galiba gülmeyen suratlarımıza karşılık veriyor inatla. 

Doğru doğru yollardan geçtik, eğri gibi taşlı gibi yollara takıldık bazen de. Yalnızız dediğimiz zamanlar oldu ama yalnız kalmadık hiç kendimizle. Düşünmedik bizim için değerli olan her şeyin yokluğunu ve varlığını. Hissetmedik belki de kalbimizle sevginin anlamını. Samimiyetsiz gülümsemeler sunduk karşılaştığımız her insana, samimiyetsizce yeltendik belki de bir yardıma koşmaya. Mecbur yaptık bazı şeyleri hissetmeden, ince ince düşünmedik kalbimizle doğruyu ve yanlışı. Neden mutsuzluğa kaldım dersen, soyutladık kendimizi, bir insanın sohbetinin güzelliğini saatlerce dinlemekten aciz kaldık. 

Kimine boş bu dünya, kimine dolu dolu, vakti yok hayallerini yaşamaya. Sıkıştırıyor zamanlarını bazısı, yetmiyor saatler yoğunluğuna. Kimi de her gün aynı tempoda çoğu vakti uykuda, dolanmada. İstemez misiniz kahvenin kokusunu buram buram alıp da eşinle, dostunla karşı karşıya içmeyi, muhabbetleri devirmeyi, gülmeyi, dertleşmeyi.. İstemez misiniz bir yağmur kokusunda yürümeyi ya da kimsesiz bir büyüğü karşıdan karşıya geçirmeyi. İstemez misiniz bir dua alabilmeyi birinden. Gökyüzünden milyonlarca ve daha da fazla yağmur damlası düşerken o damlanın içine dilekler sığdırabilmeyi. Ve istemez misiniz sevgiyi hissede hissede sarılabileceğin birinin kollarında olabilmeyi. 

Kendini bilmez herkesin olsun bu dünya. Sevgi ve huzur yüreğine sokulmadıkça neye yarar ki dünya hayatın karşısında. Mutluluk çalmadıkça kapını, ne anlamı var gözündeki yaş tanelerinin. Güllerin kokusu buram buram yayılmıyorsa evine, ne değeri kaldı kapına gelen çiçeğin. Hissetmeli insan attığı adımı, yaşadığı anı ve aşkı, aşkın karmaşasını.