Bir yere iter hayat her birimizi, bir yerlere iter yalnızlıklar gittiği kadar her farklı yollara. Öper usulca içimizi küçücük bir ümit. Kıvranır gece ve sallanır ağaçlar her rüzgarla çekiştikçe. Susuz bu hayat, kupkuru ve sımsıcak. Belki sana böyle belki de bana. Birileri huzurlu ocağında, mutlu yuvasında. Birileriyse muhtaç susuz kalmış her sevgiye, solmuş her huzura ve alev alev yanan derdinin ilacına. Garip birileri bu dünyada, bir çok insan varken etrafında hiçkimsesi yokmuş gibi aslında. Gülüşlerin yoksulu bazıları ama sessiz sessiz ağlayışların da en zengini. İşte kimilerine garip bu dünya, yok gibi hiç gibi. 

Çorban ve çayın kaynıyorsa ocağında, vazona bahçeden tazecik gülü kondurabiliyorsan güzellikler yapmak adına, kırabiliyorsan inadını ve sevebiliyorsan bir insanı, en de önemlisi seviliyorsan, değerli görülüyorsan karşındakinin gözünde çok da bir beklenti içine girmemelisin hayatta. Ufacık kıvılcımlarla tartışmıyorsan, hayat zehir olmuyorsa gecelerine, uykusuz kalmıyorsan gözyaşlarıyla ne de güzel yaşamak aşkla. Güzel yaşamak çünkü kimileri dört duvar da ne acılar çekiyor ömründe ve ne hakaretler yiyor hiç görmediğinden. Acı yaşıyor hayatı, tadı kalmıyor dilinin ve elinin tatlıya gitmesine. İster herkesin yüreği sevgiyi, besler herkesin kalbi sevgiyi. Büyürsün sevgiyle, büyürsün sevilirsen ve büyürsün seversen.. 

Hani tuzuydu evliliklerin ve ilişkilerin o tartışmalar, hani olmazsa sürmezdi aşklar.. Şimdi her gün tuzlar var, her gün acılar. Mini bir tuz tanesinden çıkan kavgalar, gürültüler var. İşte herşey var, kapıyı açtığınız an herşey seriliyor önümüze. Ne yok biliyor musunuz, kapıdan girdiğiniz anda selam verilen gülüşler yok, sevgiler ölmüş saygılar çoktan yok olmuş.. Bir kadının naifliğini hissedip de naif davranışlara bürünen adamlar yok, kadınlar yok sevgisini aşılayan her evin köşesine. Kiminin evinde adam yok kiminin evinde kadın yok. Bir çoğunun evinde ‘sevgi’ yok. Sınırların ve çizgilerin ne kadar inceldiğinin kimse farkında değil. Kimse gariplerin, gözyaşı dökenlerin ve acıdan kıvrananların farkında değil. Ölsek haberin olmaz tabiri tam da bu dönemlere göre.. 

Şimdi tam da birlik zamanı, tam da el ele tutuşma zamanı, sevgiyi gösterme zamanı. Sen sevmeyi bilirsen herkes birbirini sever, önce sen sev önce sen gel bu örüntüyü oluşturmaya. Hayat sadece senin gülüşlerinle yetmez ki yaşamaya, gülüşler başlat başkalarının hayatında. Başkalarını güldür ki sevgin çoğalsın yaşadıkça. Nefes aldıkça bu hayattan kopma, insanlardan uzaklaşma, birinin sebebi ol yaşaması için, gülümsemesi ve hayata tutunması için. Asla birinin üzüntüsünün kederi olma ve asla kendi kendine bulunduğun mutluluklarla yetinme. Mutluluklar çoğaldıkça güzel, hayat birilerinin yaşadığını gördükçe güzel. 

En güzel güzelliklerle,

Huzurla..