Boğazına kadar gelir heceler, tek bir kelimeyi bile çıkarmaya mecali yoktur dilinin. Vardır üslubu, her bir dökülen cümlenin.. Bazen kırar kalbini keskin bir bıçak gibi öfkenin kasveti, bazen kırar kalbini acısı kusunca çıkan birikmişliklerin. Hayat ne adil ne de haklı gerektiğinde. İhtiyacın bir avuç mutlulukken, gördüğün dünya kadar derttir zamansızca gelen. Korkusuzca atılsan da başa çıkmak için, kabuk bağlayan yaraların tek tek kanamaya başlayınca, köşelerde bir yerlere sığınıyor yüreğin. 

 

Noktaları var hayatın, peşinden bazı bazı acı getirdiği bazı bazı huzur verdiği. Virgülleri var hayatın, kimi vakitlerde az da olsa nefes aldırabildiği. Çoğu zaman bakıyoruz da noktalı virgül gibi hayat, önümüze bir çok örnekler sunabildiği. Ve şüphesiz ünlemli hayat; çığlıkların, haykırışların sonu gelmediği. Biraz biraz da soru işaretli, gözümüzü açtığımızdan beri sorgulamanın hiç bitmeyeceği.. Ve bilirsiniz, hatta çok iyi bilirsiniz ki üç noktalı daha çok bu hayat; sözün devamının gelemediği, kelimelerin tükendiği, yorgunluktan anlatmaya bile yüreğinin gücü yetmediği... 

 

Kıyılardan geçer gözlerin, otururken ruhun duymaz sana kendini göstermeye çalışan kediyi. Denizlerden geçer yüreğin, uykuya kapıldım zannedersin kendini. Biraz sakinlik biraz hissizlik seçer bedenin ve peşinden gider bedeninin ruhun. Herşey biraz dalgınlıkta kalır gözlerin takılırken, umudu yitirir kalbin bulanıklaşan her görüntüden. Kaçmak istersin belki, gitmek, kaybolmak.. Biraz kendi kendine kalmak, biraz kimseyi duymamak. Kapatmak istersin gözlerini hayata, umruna takılsın istemezsin sana dönmeyen dünya. Yürürsün, yürürsün, yürürsün ama sonra senin ulaşacağın bir nokta vardır, bir sonu vardır bu yolun.. İşte vardığın o yolun sonunda düşünürsün. Dökülür kelimeler önüne, demiştir ya Mevlana;

 

‘Hayat bir uykudur ölünce uyanır insan. Sen erken davran ölmeden önce uyan.’

 

Güneşli günlere uyanışla, 

Aşkla, 

Huzurla.