Gözleri nehir gibi, gülüşü gökyüzü gibi bazısı badem gözlü kimi de kalem kaşlı.. Seversin birini, belki gönlü sana düşer belki gönlün yollara düşer. Ama çok iyi biliyorum seviyorsan, başını yastığa koyduğun an aklın bi tek ona düşer. Aşk olduğunu anlamaz da kapılırsın, o küçücük dünyanda bir tek o vardır bakışlarının arasında. Günlerin saniye gibi geçen onunla, eğer yanındaysa. Ve eğer yalnızsan; gündüzlerin saniye, gecelerin yıl olur onun kapısında..

Bazen aşk kazanır ve bazen aşık.. Yolun sonu aynı yere çıkmış gibi görünse de aslında duygular karmaşık kalır gönlünün kıyısında. Anlamak yetersiz kalır, yaşamak yetersiz kalır ve kalbinden söküp atamamakla çaresiz kalır insan. İşte çaresizliğin en güzel yerinden özlem yüreğini yakalar, yakalamakla bırakmaz ardından da yaralar. Yolculuklar tükenmez, şehirler gez gez bitmez, her duraklarda onu görür kalbin.. Uzaklaştıkça uzaklaşırsın da gözden ırak olan her zaman gönülden ıraklaşmaz aşkta.

Bir radyoya takılır gözlerin eskilere götürür seni, dinlediğin şarkılar gezinir kulaklarında, en sevdiğin besteyi sıralar gibi. Bir gökkuşağına takılır gözlerin yağmurlara götürür bedenini, sırılsıklam ıslandığın gözyaşlarını hatırlarsın ve aklında gezinir eskiler, geceleri pencereden izlerken yağan yağmuru, onun seni hiç sevmediği günleri hatırlarsın. Unutamaz insan aşık olduğu o kalbi, unutsa da etrafındaki ufacık bir ses hatırlatır kalbindekini. Kimisi böyle denizinde boğulurken kimisi de beraber yüzmeyi öğrenir aşkta, beraber gülmeyi beraber ağlamayı ve beraber yaşlanmayı. Aşkın temeli sevgi. Sevgi sadece ruhuna dokunabilmeyi başarmış o kalbindeki.