Baharın gelmesiyle insanları yürüyüş yaparken alışveriş yaparken veya sohbet ederken görüyoruz. Fakat kimseyi gerçekten de mutluyken göremediğimiz gibi yorgunda olduklarını fark etmişsinizdir. Yani bu yıl insanlar daha mutsuz ve daha yorgun gibi. Örneğin geçenlerde tramvay durağında ağlarken gördüğüm bir kıza kimse gidip ne derdinin olduğunu ve neden ağladığını sormadı çünkü herkes kendi derdinde ve kendi koşuşturmacasında hayat sürmeye devam ediyor. Herhangi bir toplu taşıma aracında insanları izlediğimizde herkes gitmek istediği yere bir an önce gitmek için çabalıyor herkesin sabrı ve tahammül seviyesi düşmüş durumda. Bu durum sosyal yaşantısını ve hayatını devam ettirme tarzını da etkiliyor.

Kimi aile içinde kimi okula kimi de işe yetişmeye çalışırken kimse birbirine nasılsın veya bugün ne yaptın? gibi soruları sormuyor.

Okuduğum bir kitapta insanlar çok mutluyken bir anda kimsenin kimseye vakti kalmadığı ve kimseye zaman ayıramadığı mutsuz oldukları bir dönem olmuştu daha sonra insanlar bunun farkına vararak kendilerine, ailelerine ve çevresindekilere vakit ayırmaya başlamış ve etraflarındaki bütün insanlarında farkına varmaya başlamışlardı. Yani kitapta olduğu gibi insanlarda bir gün değişime uğrayıp yorgunlukları ve mutsuzlukları geçecek mi?

İnsanlar tek başına sadece çalışırken değil kendisine ve çevresine vakit ayırdığı zaman çok daha mutlu mu olur? Bunun cevabı kolay sanki insanlar daha çok konuşarak ve daha çok birbirlerine gülümseyerek mutlu olurlar. İnsanlar birbirlerini anlayarak, konuşarak daha iyi iletişim kurarak sağlıklı bir şekilde hayatını devam ettirecektir.