Geçmişte annemle ilişkilerime baktığımda yaşanan en ufak bir çatışmada “anne olunca öğrenirsin” diyerek beni sustururdu. Yıllarca bu cümleyi duyarak büyüdüm ve sonunda ben de anne oldum. İşte o zaman anladım ki annem haklıymış.

İnsan anne olunca duygularından tutunda, davranışlarına, sözlerine ve düşüncelerine kadar büyük değişim yaşıyor. Öncelikle çocuklara karşı olan hissiyatı gelişiyor. Çocuğuna kol kanat geriyor, onunla seviniyor onunla ağlıyor.

Allah’ın bize emanet olarak verdiği çocuklarımızın daha doğumundan itibaren gelişim süreci içerisinde her şeyi ile ilgileniyor, her şeyi ile uğraşıyorsunuz. Çocuğunuzun sanki sizden ayrı kaldığı zamanlarda boynu bükük gibi düşünüyorsunuz. Annelik böyle bir şey olsa gerek.

Çocuğunla arkadaş olacaksın, yiyeceklerini belirleyecek, giyeceklerini düzenleyeceksin, onunla oynayıp onunla iletişim kuracaksın. Onun dilini anlayacak, onun isteklerini mümkün olduğu kadar yerine getireceksin. Kısacası çocuklar büyüyünceye kadar sende çocuk olacaksın.

Çocukların anneleri ile geçirdiği güzel günleri hatırlaması, aile sıcaklığını içinde hissetmesi için elinden geleni yapacaksın. Bazen bu uğurda babaları ihmal edecek, onların hoşgörüsüne sığınacaksın. Bir kere anne oldun mu bunları yapacaksın.

Çocuğunla sırdaş olacak, onunla güzel günler yaşayacaksın. Çocuğun başkalarına bakarak imrenmeyecek. Elinden geldiğince isteklerini yerine getirecek ve en önemlisi de sevdiğini ve onun anladığını dilinle ve de davranışlarınla göstereceksin. Yazımın başında da dediğim gibi anne olmak zor zanaat vesselam.