Yordu yollar; bedeni değil yüreğini, ruhunu yordu yalnızlık ve çıkmaz sokaklar.. Yeşiller varsa etrafında umutlandın güneşli günlere, çiçekler dokunuyorsa hala gözlerine bekledin rengarenk kuşakları. Sen galiba hep bekledin, naif kalbinde onun için çoğalttığın sevgiyi öldürmeyi denemedin. Yeniden dirilmek, yeniden hayata gözlerini açmayı hiç düşünmedin. Aşık olmak ve aşk, nedir diye hiç sormadın yaşarken, belki de yanlış yaşamayı doğru buldun kendince. 

Kimi insan yanlışlarıyla büyür, kimisi hayatına yanlış yapılmış birisi yüzünden, onun yanlışlarıyla büyümek zorunda olur. Olgunlaşır insan, belki aşık olur belki kardeşlerine bakacak kadar bile kimsesi yoktur. Ne kadar yediğin ekmek ve ne kadar içtiğin suyun bir önemi yoktur aslında, eğer bir şekilde başa çıkabildiysen bu hayatla ve bir şekilde sarılabildiysen hayatında kalanlara, düşününce pek de zor değil yaşamak. Sevgiyle çoğalır insan, çünkü sevgi varsa bir şekilde gülmeyi öğrenir insan, bi şekilde tutunur hayata, ağlar belki ve belki çoğu zaman isyan etse de, doğru olanın bir avuç şükür etmekte olduğunu bilir kendini sorguladıkça. 

Yürür insan, adımlar adımlar ve adımlar. Önce geçmişine geri geri adımlar atar, kabuklarını kaldırır yaralarının ve kanar o yaralar. Bazen kapanması zaman alır yeniden, bazen hiç kapanmaz çünkü bir anda bir umut yeşerecektir belki de, yaralarını adımladığın o caddelere. Sonra durağan hayatında adımlar insan yavaş yavaş, yürümeye mecali kalmamış gibi, yorgun ve kimsesiz gibi. İşte tam da, kendini anlamaya merak salmış da korkuyor gibi.. Ve biraz daha adımlarken, hayatındaki o çiçekleri görür insan; kimi zaman bir çocuğun gülüşünde ve kimi zaman bir kardeşinin mutluluğuyla ve hiç şüphesiz aşık olunca, aşka adımladığında..

Hoşçakalın,

Aşkla..