Hangi dille ifade edilir o gözyaşları, hangi yürek anlatabilir o acıyı. Susarken yudumu yutamamak gibi, ama zorla da yutmaya çabalamak belki. Belki de uyurken uyanmak istemezsin mesela. Nasıl anlatılır ki ya da nasıl yaşanır? Sorguluyor insan, bağrına taş basan anaların evlat yokluğunu. 

 

Kiminin ailesi hiç yoktur dünyaya geldiğinde, kiminin huzurlu bir yuvası var kendince. Kiminin tutunduğu bir tek anası, kimininse babası hatta kimileri var ki sevdiği var yalnızca hayatında ve bir de minicik evladını kucaklayacak evine vardığında. Askersin, vatanım diyerek tutuşur yüreğin. Askersin, bizler rahatça gözlerimizi yumalım uykuya diye, gecelerce nöbet beklersin. Askersin, sen bizi güvenle yaşatmak için vurulursun kalbinden. Peki ya biz, unutalım mı sizleri silelim mi günlerimizden.. Her gece bir gözyaşı döken analarımız var, her gece bir gözyaşı daha döken babalarımız, gecelerce sevdiği için yaralarını kanatan kardeşlerimiz var. Ve en yürek burkanı da gecelerce kağıtlara resimler döken miniklerimiz, şiirleriyle babalarını hatırlatan gençlerimiz var. Nasıl unutalım sizleri, sizler hala bi yerlerde güven verirken bizlere, nasıl silelim hayatımızdan izlerinizi adım attığımız yer zaten sizken. Böylesine gözyaşı varken, bir gün değil bir ömür hatırlamak yetmez ki.. 

 

Ve bir annenin hem göğsünü gere gere hem gözlerinden yaşlar süzüle süzüle döküldü kelimeler dilinden tek tek; 

‘Kimi anam dedi son nefesinde kimi babam. Bazıları vardı sevdiğim dedi bazıları vardı evladını göremeden gitti. Ve bazıları vardı, hayatında tek olan şey vatandı. Ama tek yürek birden Vatanım dedi hepsi gözlerini yumarken, vatanım sağ olsun.’

 

Tüm şehitlerimizin ruhu şad olsun..