Bir sessizliğin daha kaçıncı alameti bu çırpınışlar. Kaçıncı ayrılık bekliyor kapında. Kaçıncı gece sayabildin mi gökyüzünde, gözlerinden yaşlar süzülürken bu kaçıncı bekleyişin pencerenin başında. Sağanağa takıldı gözlerin, dalıp gittin korkulu rüyalarına. Bugünse o rüya aslında bekliyor kapında. Yeni bir gün yeni bir güneş yeni yeni umutlar var mı derken, yerin daha da dibine batıracak hayat seni. Farz et ki bir gemidesin, hiçbir yanlışın olmamasına rağmen batmak üzeresin. Senin hatan değil, o denize batmak senin kaderin. 

Şimdi gecelerce, günlerce derken yıllarca beklediğin, bir ele tutundu yollarına çiçekler ekerek. Seni ardında bıraktı sense onu gölgende. Ay göğe çıktıkça rüyalarında uzandın ellerine. Yıldızlar dizildikçe hayallerinin etrafına sandın ki korudu aşkın büyüsünü kilitledi onu senin kaderine. O gözlerindeki büyüleyici sahne, yutkuna yutkuna tükendi nefesinden. Boğulmaya yüz tuttu gözlerin. Son bir şans kaldı ki, onu da savurdu onun rüzgarı hadsizce. Sen bekledin sen görmezden geldin her yaşanan anlamsız anılarını. Oysa o kadar anlam kazanmıştı ki olanlar, kaderinin ağlarıydı her bir olay. 

İnsan nedir, insan bazı zaman kalbi nasır tutmuş kimsedir. İnsan bazen bencil, bazen kükremeye yeltenen bir taş gibidir. İnsan kalbini söküp atmaya çalışsa da vicdanı sessizce onun yakasına yapışır, insan kendinden uzaklaştıkça yalnızlaşır. Yaşanılan her ne varsa, sil süpür at kenara ama bir tutam toz mutlaka kalacak kalbinin avuçlarında. Sen beklemeyi, sevmeyi bıraktığın anda aydınlanacak hayat, o kararmaya yüz tutmuş kaderin güneş açacak yağmurlarda. Gökkuşağın çıkacak umutla yarınlarına. Ama daima ufacık bir sızı, ufacık bir yazı ve ufacık bir anı kalacak hatrında. Geçecek herşey ama geçmiş anlık gelecek yüreğine, usulca buradayım diyecek sana. Canın acısa da sen unutmak istemeyeceksin yaşadıklarını. Sonra bir daha bir daha bakıp önüne, şükredeceksin sana kalanlara..