Denizlerden gelen uğultuları duyarsın, derelerden gelen bir sessizliği belki.. Rüzgarların çığlığı, fırtınaların hırçınlığını duyarsın. Ağaçlar kımıldar birşeyleri anlatmak adına, güvercinler yanaşır haber vermek için pencere kenarına. Kimi zaman istanbuldan bağırır bir aşık, kimi zaman ordudan duyulur bir annenin çığlığı.. Kimi zamansa toprağın altındaki bırakıp gittiğine, bırakıp gittiği de toprağın altındakine duyurmak ister gözyaşlarını. Hasret böylesine bir vurgunluktur işte.. 

 

Bugün ben pencerenin kenarındayım, dün sendin ya da bi başkasıydı ama yarın da olsa mutlaka sana da gelecek sıra. Kimi yaşarken kaybetti sevdiklerini kimisi toprağın altında bırakıp geldi. Günler geçti, aylar geçti, bazımızınsa yılları geçti. Acı geçmedi, hasret bitmedi de gün içinde ertelendi. Güneş açınca gülmeye başladık, ay çıkınca ağlamaya. Yutkunduk akşamları geceye yaklaşıyoruz diye. Gece başladı uyudu kaybetme korkusuna kapılmayanlar veya da kaybetmenin anlamı bile henüz kapısına uğramamış olanlar.. Kapattık ışıkları yaktık mumları. Kimimizin önünde acı bi kahve, kimimizin çay ve kimimizinse kalem vardı elinde.. Sözleri sanki bize yazılmış dercesine dinlemediğimiz şarkı kalmadı gecelerce. Şu pencerelerin kalbi olsa dinler miydi derdimizi kaç kaç kaç günlerce?

 

Kış geldi daha çok özlem sardı bedenimizi, soğuk kaldı yüreğimiz, sevgiden uzak ve yitik. Yağmurlar yağdı bazı vakitlerde çok şiddetliydi, içimizi korkular da kapladı bazı zaman hasret de gözlerimizi sırılsıklam bıraktı. Ama bitmedi acı, giden gelmedi seven sesini çıkarmadı. Sustuk, sustukça gözümüz pencerelerde kaldı.

Öyle bir gün gelsin ki; pencereler buğulansın, yağmurlar şiddetli değil usul usul yağsın, çiçekler de açabilir ama kahvelerimiz sıcak kalsın. Biraz muhabbet edelim sonrasındaysa bi dilek dileyelim. ‘Bundan sonra gökyüzünü hep tebessüm sarsın'