İNSAN

Duyguları ve vicdanı haktan yana olan insanlar lazım dünyamıza. Vicdansızlığın ve adaletsizliğin hükmettiği, insan olarak yürüyen insanlığı olmayan insanlara bir şeyleri öğretmek namına. Çünkü hayat uçsuz bucaksızlığı sayısınca yoksulca, eksik ve çaresizlikle dolu. Bir yerlerde yardım bekleyen insanlar var hep göremediğimiz. Bir el uzansa kurtulacak bir çok hayat, ki bir hayat kurtarmak bile bir insanı hayata yeniden kazandırmaktır. Düşünsek, şu güçlü güçlü esen rüzgarlar boşuna mı, binbir derdi anlatıyor kendi çığlığında. Şu yağıp da günlük güneşlik havayı bir anda kapkara bulutlarla yerini alan yağmur, ses etmez mi sanarız sessizce ağlayan insanların gözyaşlarına. Sanarız ki dünya iyilik dolu ve dönüp duruyor etrafımızda ama iyiliği birileri yaymadıkça tadabilir miyiz nefes aldıkça, yaşadıkça. 

Hiç bir şey boşuna değildir, tıpkı hiç bir şeyin tesadüf olmadığı gibi. Doğan güneşinde vardır sebebi, gecenin karanlığında aydınlanan ay’ın da. Yağan yağmurun da, ıslanan sokaklarında. Esen rüzgara eşlik eden ağaçlarında, dünyayı gezip dolaşan kuşlarında ve elbette de bu hayata gönderilmiş insanında. İnsanlığı öğretmeli insan ve öğrenmeli yaşadıklarından her bir zerresini. Ağladıkça güçlenmeli güldükçe yumuşamalı kalbi. Merhamet timsali olmalı acımasız yürek yakanlara. Çünkü insanlığın yolu daima vicdandan, vicdanın yoluysa merhametli olmaktan geçer. Ama daima unutur insan, görüp görebileceği her şeyi, yaşayıp yaşayabileceği her şeyi ve elbette duyup duyabileceği her şeyi. Çünkü ‘İnsan’ kelimesinin kökeninde vardır unutmak, bu yüzden adı insandır ya. Ondandır ki, evrene bakmalı biraz.. Örnek almalı herşeyi, unutmamalı bir kuşun yavrusunun yuvasını nasıl koruyabildiğini ona merhametini, bir ağacın nasıl yeşerip nasıl solabildiğini, kopardığı çiçeğin kökünden ayrılırken nasıl ölebildiğini görebilmeli. Hayatının kararabileceğini ya da kimileri için hayatı karanlık olduğunu bulutların havayı karartabilmesinden bilebilmeli. İşte bu yüzden insan kendine sürekli bir şeyleri hatırlatabilmeli, en başta insanlığın temelini kendine öğretebilmeli. İnsan insanlıktan nasibini almadıktan sonra iyilik döner mi dünyada, kararır dünya yok olur hayatlar, güneş doğmaz kalplerde, yıldızlar uğramaz karartılarımıza.