Zorluyor ruhunu beynin, zonk zonk zonklar heryerin.. Bitsin istersen, ışıklar sönsün geceler gündüzü bulmasın istersin. Saatlerce ağlamak hoş gelmez kulağa ama bazen buna da ihtiyacı vardır gözlerinin. Nazar boncuğu gibi birazda yaşamak, taktığın an hayattasın takmadığın an yıkılmış dünyan başına. Bir gölge ister gönül; güneşten de sıkılır çoğu zaman, üşümek de buz eder ruhunu. Hep mutluluk hep mutluluk yok ya dünyada, hep mutlu olmaktan da sıkılıyor insan bazen kendiyle baş başa kalınca. Huzur istiyor insan aslında, huzur veren insanları almak istiyorsun hayatına. Her gün gülemez ki insan her gün ağlayamaz da, her gülüşün arkasında bir karanlık ve her ağlayışın arkasında da bir aydınlık yatıyor aslında. Mesele ne gülmek de ne de ağlamak da, her yaşadığın duyguda yanındakine sarılıp huzuru bulmakta. Paylaşmak hayat biraz da, yaşadığın mutluluğu da acıyı da. Acının yükünü hafifletmek, mutluluğun fazlalığıyla da yanındakini mutlu edebilmek de amaç. Sebeplerle yaşıyor insan, kaderiyle. Kaderiyle başa çıkabilene hayata tutunmak diyoruz , öylece bekleyenin de ölmekten pek de farkı yok açığa vurunca. Tesadüf diye bişey yok, herşeyin bir sonuca bağlanan sebebi var, amacı var giden yolumuzdaki çizgilerin, ayağımıza takılan çakılların.

 

Doğruysa anlatılanlar ve doğruysan anlattıklarınla, yüzüne gülmüyor kimse Yaradanından başka. Yeşiller geçiyor ömründen, sonbahar yaprakları düşüyor sokaklarına. Birine el kaldırırken diğerini görmek istemiyor gözün. Düşmanın da olsa onunla beraber sarıl bu hayata, bırak düşürmeye çalışsın seni ama sen insanlık çizgini koru hep umutla. Birileri konuşsa da duyma, birileri yazsa da görme, birileri baksa da gül tüm olanlara. Çünkü hayat saygıyla karşılarsan yaşanabilir, saygını korursan senin hayatındır önüne sunulan. Saygını yitirdiğin her an kendine, kendi değerlerine ve kendi hayatınadır duyduğun hakaret. Yaşamak diyorsan kaderinle baş etmeyi öğren, tesadüfleri unut, sebeplere bak ışığa doğru yaklaştıkça.

 

En güzel sebeplerin buluşacağı bir umutla,

Huzurla.