Teslim olmak…
Bir yenilgi midir, yoksa bir bilgelik mi?
Kimi için diz çökmek, kimi için kanat açmaktır.
Ama her hâlükârda, bir direnç hâlinden vazgeçmektir.
Kalbin boyun eğmesidir,
mantığın susarak kenara çekilmesi.

Teslim olmak, sadece birine âşık olmak değildir.
Aynı zamanda, onun seni incitme ihtimaline de razı olmaktır.
Çünkü gerçek yakınlık,
sizi yaralayabilecek kadar yaklaşmış birine güvenmeyi gerektirir.

Modern insan, teslim olmaktan korkar.
Zayıflık gibi görür, bağımlılık gibi hisseder.
Ama aslında teslimiyet, en derin özgürlüktür bazen.
Çünkü o an, rol yapmazsın.
Maskeleri çıkarır, en savunmasız hâlinle orada kalırsın.
Ve buna rağmen sevilmeyi beklersin.
Korkarak ama dürüstçe.

Teslim olmak; “Ben buyum” diyebilmektir.
Eksiklerinle, yaralarınla, hatıralarınla.
Karşındaki kişinin seni değiştirmesine izin vermek değil,
sen olduğun hâlinle görünür olmayı göze almaktır.

Çoğu insan sever.
Ama çok azı teslim olur.
Çünkü sevmek bir eylemdir,
teslim olmak ise bir hâl.
Ve hâller, eylemlerden daha derindir.
Daha kırılgan… Daha çıplak…

Erkek, çoğu zaman güç üzerinden sever.
Koruyarak, sahip çıkarak…
Ama teslim olmaya gelince, içinde bir direnç belirir.
Kadın ise duygulara yakındır,
ama kalbin kapısını ardına dek açmakta
o da en az erkek kadar temkinlidir.

Çünkü teslimiyet, yalnızca sevmeyi değil,
birine “kendin olma hakkı” vermeyi de içerir.
Ve bu, en zorudur:
Karşındaki seni terk edebilecekken,
sen yine de kapıyı kilitlememeyi seçersin.

Sonunda teslim olmak,
kontrolü bırakmak demektir.
Ne olursa olsun, içinden geçenle kalmak.
Birinin ellerine düşmek, ama düşerken bile özgür olmak.

Ve belki de aşk,
tam olarak burada başlar:
Kontrolün bittiği, güvenin başladığı yerde.