Bu Orta Çağ çok acayip bir dönem. O dönemin Avrupa’sı bana hep bir ilginç, tuhaf, enteresan gelmiştir. Ancak diğer taraftan da düşünüyorum “O zamandan bu zamana neler değişti” diye. Değişen şeyler var tabii ama o dönemden bu günlere baktığımda çoğu şeyin sadece şekil değiştirdiğini düşünüyorum. Bir örnek vereyim, mevzuyu ete, kemiğe büründüreyim…

Sadece şekil değiştiren çok şey var. Örnekleri arttırabilirsiniz. Ben birine değineyim. O dönem yönetenler ile yönetilenler arasında ciddi bir uçurum vardı. Şöyle; soylular kendisini halktan her zaman üstün görürlerdi. Halkı hakir görürler, yakın temas kurmazlardı. Aralarında gezmezlerdi, sorunlarıyla ilgilenmezlerdi.

Halk arasında eğitim alabilen kişiler şanslı kesimden sayılırdı. Ha, eğitimin kalitesi, verilen bilginin doğruluğu da tartışmalı tabii. Soylu şahsiyetlerin halk ile birlikte aynı sıralarda eğitim alması düşünülemez. Halkla yakın temas kurmuyorlar ya hani, ondan dolayı. Hal öyle olunca ‘iyi hoca’ veya ‘alim’ olduğu düşünülen kişiler de saraya, yani soylu çocuklarının ayağına getirilirdi.

Devrin hocalarının cezalandırma yöntemi ne peki? Dayak. Fakirin çocuğu derle ilgili bir yanlış yapsa dayağı, sopayı, şamarı yerdi. Peki, bir hoca soylunun çocuğunu dayakla cezalandırabilir mi? Sıkıysa yapsın. Boyu 20 santim kısaltılır.

Soyluların veletlerini cezalandırmak için nasıl bir çözüm bulmuşlar biliyor musunuz? Sağır bir halk evladı seçilir ya da bir çocuk seçilir, sağır edilir. O çocuk, hocayla beraber soylu veledinin eğitim aldığı yere gider. Hoca, soylu çocuğunu cezalandırmak için atacağı dayağı sağır çocuğa atar.

Ha, çocuk niye sağır ediliyor? Asilzade çocuğuyla aynı eğitimi almamış olsun, bir şeyler öğrenmesin diye.

Sık sık deriz ya, “şamar oğlanı” diye. O buradan geliyor işte.

Soylu hep soylu, zengin hep zengin. Değişen bir şey yok.

Ne soyluya ne de soylunun çocuğuna dayak atılabilir. Geç dayağı, cezanın ‘c’ sini ağzınıza alamazsınız.
Şamarı kimin yediğinin takdirini de siz değerli okuyucularıma bırakıyorum.

Herkese iyi hafta sonları diliyorum.