Birçok yerde okumuşsunuzdur; ‘koronavirüs vaka sayıları arttı, vaka sayıları çıldırdı, vakalarda artış korkuttu’ vesaire başlıklı haberleri. Vaka sayıları madem arttı, gelmiştir kalabalıklardan uzaklaşmanın vakti. Kibir kalabalığından da uzaklaşmanın tam sırası.

Kibirli insan davranışını bir türlü anlayabilmiş değilim. Mümkün mertebe de uzak durmuşumdur bu insanlardan. Yanlışsam düzeltin; bunların kendilerinden başka birine faydaları var mı? Kendilerine hayran olmaktan, kendilerini beğenmekten başka ne yaparlar? Anlam veremiyorum. Halbuki her yerde görmez miyiz, ‘her nefis ölümü tadacaktır’ diye.  Ölüm diye bir gerçek var. Hadi küçük dağları senin yarattığına –demeyiz de- ‘yav he’ diyelim. Eninde sonunda 2 metrekare yerde yatmayacak mısın?

Aklı, gücü kendinde görenler her yerde. Emeğe, bilgiye, karşıt görüle saygısı olmayan, gözü doymayan, bir türlü doyuma ulaşamayan insanlar var ya onlardan bahsediyorum. Bu şahsiyetler yüzünden insan soğuyabiliyor hayattan. Her meslekte, her makamda da var bunlardan. Hastalıklı olduklarının farkında da değiller. Ama bilmiyorlar hayatta çokça örneği olmasına rağmen sonlarının her zaman hüsranla bittiğini. Bundan dolayı anlamıyorum niye insan bu huyundan vazgeçmez. Mevkiinin, makamın, servetin bir sonu var. Ötekileştirmenin, nefretin bir hesabı, bedeli var.

Mezarlıklar ibret olmalı insana. Ölüm kaçınılmaz. Bir taraftan korkulan, kimsenin istemediği ama bir başka yönden düşünüldüğünde de iyi bir şey. Dünyadaki Nemrutlardan bunaldın mı? “Ölüm var” de kendini teselli et. Ölüm de olmayaydı bizi ne ya da kim teselli ederdi? Ne diyeyim, iyi ki varsın…

Herkesin bir vadesi var. Vade dolduğu vakit onu ne erteleyebilir ne de öne alabilirsin. Dünya hayatının hesabını verebilecek şekilde yaşayan insanlar, ahirette ebedi mutluluğu yaşayacaklardır. Allah akıl, fikir, sorumluluk bilinci versin.

Herkese iyi hafta sonları diliyorum. Sağlıcakla kalın…