Hayat mevsimlere benziyor. Kar var, tipi var, boran var… Kimi zaman rüzgârlı bir yağmur, kimi zaman ise yaz günü sıcaklığı…

İlkbahar, yaz, sonbahar, kış derken her mevsimin de ayrı özellikleri var… Bu mevsimler farklı duygular yaşatıyor insana…

Gökyüzü bile aynı durumda kalmıyor ki, hayatın akışındaki anlarımız aynı durumda kalsın!

Hayata gözlerini yeni açan bir bebek her şeyden habersiz ‘merhaba’ diyor hayata! Çocukken ki anılarınızı hatırlar mısınız? Hepimizin anılarında da ortak özellikler vardır. Ne de güzel oyunlar oynardık büyüyor olduğumuzdan habersiz. Çocuk aklıyla toz pembe bakardık hayata! Küçücük şeylere sevinir, küçücük şeylere de ağlardık. O zamanlar sorumluluklarımız nedir bilmezdik, ya da büyüdükçe artan sorumluklarımızın içinde türlü badireler yaşayacağımız hiç aklımıza gelmezdi. Annelerimiz patates kızartması, makarna ya da sevdiğimiz bir yemeği yaptığı zaman acıkınca koşarak gelirdik eve… Mahalledeki oynadığımız oyunlar o kadar güzel gelirdi ki bazen aç olsak bile o oyunlar yemekten daha da lezzetli olabilirdi. Oyuncak bebeğimiz ya da arabamızı kimselerle paylaşmak istemezdik. Okuldaki resmi günlerde tören ve etkinlerde görev almışsak heyecandan uyuyamazdık. Ya da bayramlarda topladığımız bayram harçlıkları ve şekerler de bize keyif verirdi. O zamanlar aklımıza gelmezdi ilerde bizlerin de büyüyüp anne baba olacağı… Sadece o anı düşünür o anla mutlu olurduk. Hatta annemiz bize kızarken “büyüyünce seni de göreceğiz!” dediğinde de pek anlamazdık ne demek istediğini…

Büyüdük, büyüdük ve büyüdük…

Bebeklikten, çocukluktan çıktık. Büyüdükçe artan sorumluluklarımızla mücadele ederken bulduk kendimizi…

Hepimizin de ayrı hayat hikayesine göre öyle zorluklarla ve tecrübelerle sınandık ki, annemizin çocukken bize söylediği “büyüyünce seni de göreceğiz” lafı çok az kaldı yaşadıklarımızın yanında. Anladık ki hayat da mevsimler gibiydi. Kar vardı, tipi vardı, boran vardı…

İlkbahar, yaz, sonbaharın içinde çok savrulduğumuz oldu. Yağmur yağarken, rüzgar eserken korunmaya; yaz günü sıcaklığında ise susuzluğumuzu bir bardak su ile gidermeye çalıştık. Her ne yaparsak yapalım hayatın akışındaki hikayemizde sadece mücadele çabası içinde olduk…

Tabiat kuralları çerçevesinde de hayat bize neler sunuyorsa o hayatın akışında mevsimlere ayak uydurma çabamız devam edecektir. Mühim olan bu akış içerisinde ‘’insan olarak’’ kalabilmektir.

Hepinize de mutlu hafta sonları dilerim.

Sevgi ve saygıyla…