Dünya biraz bekleyebilir!

Hayatımız birkaç zamandır değişik bir hızla ilerliyor. Telefona gelen bildirimler, tamamlanması gereken sorumluluklar, yetiştirilmesi gereken işler, söylenmesi gereken ama bir türlü söyleyemeyip vazgeçtiğimiz sözler, “bir şeyler kaçırıyorum” telaşı… Sanki durursak zamanın gerisinde kalacağız, kaybedeceğiz. Oysa biz biraz durabilsek dünya kaçmayacak değil mi? 

Yaşamımızı yorucu yapan şeyler biraz da bu telaşlarımızdan filizleniyor. Sanki kendimizi unutacak kadar yorarsak ‘daha verimli olabiliyoruz’ hissi peşimizi hiç bırakmıyor. İnsan biraz da kendi gölgesiyle yarışıyor aslında. Böyle anlarda insanın, zamanı tanıma bilinci devreye girerek bilinçli bir seçim yapmalı bence. Nedir o bilinçli seçim: Durmak. 

Durmak ve buna karar verebilmek kaybetmek değildir. Acelemiz yok, bekleyebiliriz. Murakami’nin söylediği gibi:

“İnsan bazen hiçbir yere varmadan yürür. Yürümek için yürür.”

Kendimize bu alanı tanımalıyız. Çünkü bazen sebepsiz sonuçlara, yorumsuz sözlere, açıklamasız alanlara ihtiyacımız var.

Erich Fromm da ‘Sevme Sanatı’ kitabında sevginin edinme değil bir var olma hali olduğundan bahseder. Belki de kendimize verebileceğimiz en temel sevgilerden biri, durabilme iznini tanımamızdır. 

Bazen sessiz bir köşede,

Bazen kalabalığın hızla aktığı bir caddede,

Bazen de en derin nefes alışımızda…

Albert Camus’un da dediği gibi “Kışın ortasında, yenilmez bir yaz buldum kendime.” İnsanın var olması için her zaman savrularak ilerlemesi gerekmez. Bazen de rüzgârın yönünü biz durduğumuzda fark ederiz. Acelemiz yok dünya da biraz bizi beklesin, her şey hemen olmak zorunda değil.