Pardon, Photoshop’u olan var mı?

İnsanların, sosyal ve dijital mecralar kadar herkesleşen ilişkileri, görünüşleri ve iradeleri var artık. Herkes gibi, herkese aynı davranmak gibi, tarafsızlık diyarında tepeyi bırakmayan okçular gibi…

Oysa biraz da rengini belli etmemeli mi insan? Ya da rengi ve duruşu herkes tarafından kabul edilen ve değiştirilmesi teklif dahi edilemeyen bir kalıbı olmamalı mı? (Evet, Anayasa’nın ilk 3 maddesi gibi.)

Artık hiç kimse hissetmiyor, hissettiklerini düzenliyor adeta. Bir miktar işleri yoluna koymak için yumuşatılmış üslup, bir miktar gölge eklenmiş herkesle iyi geçinme maskesi, biraz da parlatılmış gülüşler… 

Gerçek duygudan ziyade “toplumsal beğeni” göz önüne alınarak yapılmış birtakım rötuşlar. 

Bu yüzden insanlar kendilerine olduğu kadar hislerine de Photoshop yapıyor artık. Kırgınlığı “soğukkanlılıkla”, özlemeyi “umursamama maskesiyle” filtrelemiş durumda. İçtenliğin yeni amacı çoktan “yeni stratejiler” olmuş.

Modern insan kendini “görünürlük ekonomisine” almış, bu yüzden de hislerini gösteri araçlarına dönüştürmüşler bile. 

Bu yapay görünürlük haliyle de içi boşaltılmış, içsel tükenmeye mahkûm birer insan topluluğu oluşmuş çoktan. Her şeyden hemen sıkılan, herkesle aynı tonda anlaşan ama iş duygulara gelince otomatik filtrelerin açık olduğu o insan fabrikası ürününe. 

Photoshop yaparak şekillendirilen duygu ve düşünceler ışığında, gerçekliği hala görebilenler olduğunu bilerek yaşamak sizce de değerli değil mi? Herkesin herkes gibi yaşadığı bu evrende filtresiz bir iletişim biçimini seçen ve toplumsal bireyselliği yok sayanlar olduğu sürece benim hâlâ umudum var. 

Nova Norda’nın dediği gibi, “Hâlâ varsa bahanen, böyle devam et.”