Herkes biri boş diğeri elma dolu olan iki poşetle gelecek yarın sınıfa demişti öğretmenleri. Sebebini anlamasalar da istenileni yaptı öğrenciler, merakla beklediler sebebini, sonra elmaların üzerine sevmediği kişilerin isimlerini yazıp boş poşete atmaları istendi isim yazılı elmaları boş poşete atarak doldurdu öğrenciler. Kiminin poşeti tamamen dolmuş kiminin bir kaç tane, kiminin poşeti ise yarısına kadar dolmuştu. Elma dolu poşetleri bir gün boyunca yanlarından ayırmamalarını ve sürekli poşetle dolaşmalarını istedi öğretmenleri. Yorulan öğrenciler bu konuya çözüm getirmelerini rica ettiler. Geçmişte affetmediğimiz kişilerde böyle sürekli yanımızda taşıdığımız yüklerimizdir. Eğer ki zirveye çıkmak başarılı olmak istiyorsak geçmişle olan hesabımızı kapatmalıyız geçmişi affetmeliyiz yoksa sırtımızdaki ağırlıkla zirveye çıkamayız, ağırlığımız ne kadar az ise başarıya daha kolay ulaşırız. Geçmişte yaşanılan her şey bize birer öğretmendir hangi öğrenci öğretmenini affetmez ki? Affedemediklerimiz bizim sırtımızda taşıdıklarımızdır şuan ki bizi şuan ki sizi oluşturur . Unutmayalım ki gelecek geçmişin paralelindeki şimdidir.

Affetmemek ; zehiri kendin içip karşı tarafın zehirlenip ölmesini beklemektir. Affettiğimizde karşı tarafın yaptıklarını onaylamış olmuyoruz , onu haklı bulmuyoruz sadece kendimizi rahatlatıyor , özgürleştiriyor, zirveye çıkmamıza engel olan ağırlıklardan kurtulmuş oluyoruz.

Bir çocuk yetişkinlerin mükemmel olmadığını fark ettiğinde ergen olurmuş ,onları affettiğinde yetişkin, kendini affettiğinde ise bilge olurmuş. Çünkü kendini affedemeyen kimseyi affedemezmiş. Affederek özgürleşip yüklerimizden kurtulup geleceğin kapılarını sonuna kadar açmış oluyoruz. unutmayalım ki bizler nasılsak aynamızdan öyle bakarız hayata. Bunlar farkındalıklarımızdır bir insan bir şeyi istiyorsa onu yapabilme potansiyelinin farkındadır bizlere düşen görev o potansiyeli ortaya çıkarmaktır farkımızın farkına varıp tüm yüklerimizden arınıp başarı zirvesine ulaşmak İçin hafifleyim.