Ağlamayı özellikle birilerinin yanındayken kırılganlık cesareti isteyen bir davranış olarak görüyoruz. Aksine ağlayan birini gördüğümüzde ona dikkat kesilir ve destek olmak için elimizden ne geleceğini düşünmeye başlarız. Ağlamak, çevredeki insanlar için o kadar zor gelir ki bunu başarabilen kişilerle bağ kurmak ve onlara imrenmek işten bile değildir. Kırılganlığı ifade ettiğimizde bize gerekli desteği sunmayan kişiler de olacaktır elbette. Bunu kişisel algılamak yerine o kişilerin kendi kırılgan yönleriyle baş etmeyi bilmediklerini düşünmek daha gerçekçi olur. Ağlayan biri karşısında ne yapacağını bilememek genelde duygusal olarak deneyimsiz olmanın bir sonucudur.

Kendi başına ağlamak destek almak açısından çok etkili sonuç vermese de günlük ya da mektup yazarak ağlamanın iyileştirici etkisini artırabiliriz. Yazmanın iyileştirici gücü vardır. Bunu bizzat deneyimlemek adına zor zamanlarda kullandığım bir yöntemle de doğrulayabilirim. Gelecekteki kendine mektup yazmak, bir başkasından destek almaktan çok da farklı değil, belki daha etkili bile olabilir. Benim şu ana kadar kendime yazdığım dört mektup var. Her defasında yazar yazmaz hislerimde yaşadığım değişimi paha biçilemez bulmuşumdur.

Tam da bu noktada pek çoğumuzun merak ettiği şey zihnimizi gıdıklar. İnsan başkası için ağlamakta pek de zorlanmazken kendisi için aynı empatik yaklaşımı göstermeyi nasıl ihmal edebiliyor? Özellikle filmlerde bu durumu sonuna kadar hissederiz. Ağlamak ne kadar üzülmenin sonucu olan bir duygu ifadesi olsa da dram filmlerini izlerken ağlamaktan inanılmaz bir mutluluk duyarız. Bunun nedenini arastıranlar görmüşler: Bize dokunan ve harekete geçiren şeyleri seviyoruz. Aramızdaki görünmez ve karmaşık insani bağları hatırlamak bize mutluluk veriyor. Bireysel varlığımızın ötesinde bizi birbirimize bağlayan bir bütünün parçası olduğumuzu fark ediyoruz. Ağlamanın gücü bu bağ vardır. Belki de kendimiz için zorlanırken hiç tanımadığımız hatta senaryo ürünü insanlar için üzülüp ağlamayı daha kolay kılan budur: Bağ kurmak için diğerine olan muhtaçlığımız.