Hayatlarımızda çoğu insanın varlığına ve yok oluşlarına alışıyoruz. Peki ya varken yok olanlar, yok sayılanlar. Bazı insanlar diğer insanların hayatlarında varken yoklar. Varlıklarını hissettirmek var olmaya yetiyor muydu? Bir ebeveyn, bir evlat hepsini atlıyorum bir insan olarak varken yok olmayı tercih etmek var mıydı yaşadığımız ufacık dünyada? Eğer bu birer tercihse tekrar düşünmeli insan. Birisi, herhangi birisi için nefes alıyorum diyor ama onun için hiçbir çaba sarf etmiyor. Hayat telafisi olmayan bir mücadeleyken bu mücadelede verdiğimiz savaşlardan bazı insanlar yüzünden kendimize zindan edebiliyoruz. Her zaman şaşırdığım, her yazımda izah etmeye çalıştığım şeyler var ama insan enteresan bir varlık. Her şeye alışıyor iyiye, kötüye, en acısına ve en mutlusuna... Bütün duyguları en zirvede de yaşıyor, en dipte de. Nasıl ki fıtrat dediğimiz şey var ise onu en duygularıyla yaşayabiliyorken neden varken yok olmak? Sanırım biraz da bunun mücadelesini vereceğiz. Elimizde mutluluk varken, mutlu olmak varken bunu kullanmamız gerekiyor. Mutluluk kavramını hayatımıza tam anlamıyla yansıttığımız günlere...