Anne-babanın ömrü hep; bir çocuğum olsa, doğacak çocuğum sağlıklı olsa, bir büyüse, iyi okullarda okusa, bir bitirse, işini bir kursa,  bir evlendirsem... gibi ‘-se’, ‘-sa’ sürer gider.

Hayat nedir deseler? Bir koşuşturma derim. Hepsi hayatın olmazsa olmazıdır. Bir cilvesi; tatlı bir heyecan ve telaştır…

Son yıllarda artarak devam eden bir koşuşturma daha ortaya çıktı: törenler. Mezuniyet töreni, yemin töreni gibi. Mayıs, haziran ayları mezuniyet günleri, yılın belli aylarının cuma günleri ise yemin töreni. Bu törenler vazgeçilmezimiz oldu artık. Mutlaka yapılacak ve törende bulunulacak. Bu tören zamanları geldi mi, başta anne ve babalar olmak üzere, yakın akraba ve dostların da bu tür törenlere katılma koşuşturması baş gösterir. Türkiye'nin bir ucundan diğer köşesine bir sirkülasyon olur. Kalacak yer ayarlamalar, işyerinden izin almalar; hangi araçla, ne şekilde ne zaman gitmenin planlaması yapılır. Yemin törenlerinin cuma günleri yapılması bir gelenek haline geldi. Mezuniyet törenleri ise hafta içi ne zaman uygunsa artık.

Törenlerin yapıldığı günlerde şehirler dışarıdan gelen ziyaretçi ve misafirlerle dolar taşar. Otellerde doluluk oranı zirveye çıkar. Bu günlerde yer ayırtmak ve bulmak ailelerin sıkıntısı... Kalacak yeri bulan şanslı, bulamayan ise bütün alternatifleri masaya yatırır, çalmadık kapı bırakmaz. Kalacak yer ayarlanınca önce  bir sevinç bir sevinç. Çünkü evladının mürüvvetini görecek, sevinçli anında yanında bulunacak. Ardından maliyetler kendini gösterir. Bütçe hesabı yapan kara kara düşünür: yol ve konaklama, yeme ve içme masrafı... gibi. Dudakları uçuklamayıp da ne yapsın? Bir de böyle günlerde giyim- kuşam alınacaksa – ki mutlaka alınır- adamın vay haline!...

Dudakları uçuklayan bir kesim daha var: kurumların yöneticileri. Çünkü törenlere gideceklere izin vermesi, yokluğunu telafi etmesi, yokluğunu hissettirmemesi gerekiyor. Hele bir de aynı kurumda çalışanlardan birden fazlası törenlere katılacaksa ne yapacak? Yatıp ağlayacak, kalkıp ağlayacak artık.

Bu törenlere en fazla sevinenler öyle zannediyorum törenlerin yapıldığı yerlerdeki alavere yapılan yerler. Nispeten bir canlılık gelir, hareketlilik olur girdilerde. Törenler de ortalama 1-2 saatte biter. O kadar uzak yoldan gelme, meşakkat, telaş ve maliyetlerin hepsi bir saatlik tören için. Çocuğumuzun mutluluğu, önemli bir gününde yanında bulunmak gurur verici mutlaka. Belki de o bir saatlik merasim tüm yorgunluğa bedel olabiliyor. Törenler artık bir sektör haline geldi. Bir giden oldu mu artık gitmek istemeyen de gitmek durumunda kalıyor. Katılana niye katıldın, katılmayana niçin katılmadın deme durumum yok. Sanki bu tür törenleri biraz abartıyoruz gibi geliyor bana. Şöyle bir düşünelim. Hangimizin yemin merasimine, ya da mezuniyetimize anne-babamız katıldı? Belki de birçoğumuzun bitirdiği okuldan ve yerinden haberleri bile olmadı. Kendimiz gittik, kendimiz mezun olup geldik. Bizim yemin törenlerimiz ve mezuniyetlerimiz masrafsız idi. Kimse sıkıntı ve telaşa kapılmadı. Büyüklerimiz işini gücünü bırakıp gelmedi yanımıza. Şimdi hangi çocuğun mezuniyetine hangi aileden kaç kişi katılıyor, amma da seveni varmış izlenimi alıyoruz. Kazara gerek yok diye çocuğunun mezuniyetine gitmez isen evladın garip kalıyor oralarda.

Eskiler gitmedi, biz de mi gitmeyelim diyebilirsiniz. İster gidin, ister gitmeyin. Törenlere gidilecekse geride bıraktığımız işimizi ihmal etmeyelim.

Mezuniyet törenleri okullar bittikten sonra hafta sonu, yemin törenleri de mutlaka tatil günlerinde yapılmalıdır.