Ebeveyn, kelime anlamı olarak doğan bir çocuğa biyolojik ya da koruyucu olarak bakım veren kişi ya da kişileri temsil eden bir kavramdır.

Kavram içeriği geçmişten günümüzde birden fazla şekil almıştır her ailenin iç dinamiklerine göre şekillenen spesifik bir kavram olarak görülse de bazı hususlarda genelleme yapmakta mümkün olmakta…

Son yüz yılda yapılan bilimsel bir çok araştırma bizlere ebeveyn tutumları hakkında ya da çocuklarına yönelik davranışlar hakkına bilgi vermektedir. Yeni nesil ebeveynler çocuklarına fazla ilgili, müdahale ve koruma amaçlı yaklaşımlarda bulunmakta, çocukların şekil alan bir yapısı olduğu düşüncesi zihinsel, davranışsal, akademik bir çok konuda çocuklara yoğun müdahaleyi arttırmış buna istinaden de çocukların karar alma mekanizmalarını düşürmüştür.

Yapılan araştırmalar belirli kalıplarla özellikle nörolojik incelemeler, davranışsal kalıplar ve gelişim psikolojisi anlamında düşünüldüğünde her çocuğun bir çok açıdan genetik olarak geniş bir aile kombinasyonundan parçalar taşıdığını söylemek mümkün. Çocuklar olgunlaştıkça bu parçalardan belirli olanlar ortaya çıkar ve zihni yapısını, yönelimlerini, becerilerini şekillendirir. Yeni nesil ebeveynlikte ise çocuğun şekil alan bir yapısı olduğu düşüncesiyle insan mühendisliği yapılmaya başlanmıştır oysa çocuklara sadece bilinçli ve gerektiğinde yönlendirme sağlayan bir gözetmen olarak davranılması gerekir. Aksi takdirde çocuklarını dizayn etmek isteyen ebeveynler hüsrana uğradıklarında kendilerini suçlu, hatalı, eksik hissetmekte ve sorumluluğu sadece kendi üstlerine almakta ve sadece bu şekilde bile yaşanan çatışma ile çocuğun mizacını kabul edemedikleri için sorunlar büyümekte yetersizlik hissleri açığa çıkmaktadır.

Kabul edilmelidir ki ebeveynler insan mühendisi değildir şekil aldıran, dizayn eden olmayıp sağlıklı ve bilinçli bir yönlendirici gözetmenlik içerisindeki sevgi bağıyla çocuktaki en güzel özellikleri daha baskın hale getirebilir. Kısaca çocuklarımızın sahibi değil emanetçisi olmak sağlıklı olmayı beraberinde getirecektir…