Gün ışığıyla savrulup gider yorgunluğun tılsımı, güneşin doğuşundadır huzurun başlangıcı. Uyanmaktır güzellik ve doğanın sunduğu güzelliktir bir ay parıltısı. Tüm yorgunluğun ışığı bir gün batımında bürünür sessizliğine. Kararır gökyüzü, hafiften hafiften yürür gider güneş de kendi köşesine. Sakinleşir telaşelerin, yorulmuştur ruhun duymak ister kendini. Gece karanlığı çöktüğü an uyumak ister bedenin, gözlerin biraz biraz geçer kendi kuytusuna. 

Işıl ışıl sokaklar ve belki sokaklardakiler yalnızlar. Vuruyor ya hani bir rüzgar, kimine kötülük kimine iyilik, kimine hasret kimine acı. Kimine ne rüzgarlar vuruyor kasvetli bir sancı. Yaşamın güzelliğini hak edene bazen kırıcı esiyor rüzgar. Yağmurlar sağanak oluyor pencerelerine. Gecenin dumanı kalıyor hep üstünde. İyiyi kötü görmek isteyen de var, kötüyü iyi görmek isteyen de. Şüphesiz içinde güzel niyet taşıyan da var çirkin düşüncelerle kafasını meşgul eden de. Herkes olabildiğince ya beyninin düşünce gidişatını yaşıyor ya kalbinin yürüdüğü masum izlerde. Peki ya arada kalanlar, onlar kuruluyor mu dünyanın bi köşesine.. 

Bulunduğun yerin bir önemi yok değil, ortama ayak uydurmak bi güzellik değil. İnsan her zaman bulunduğu konumu gösterebilmeli, maharet yerini belli etmekte aslında. ‘Hayır’ diyebilmek yerine göre bir mesafe katar insana, kendini yaşatır ve kendini farklı kılar başkasından. Aynaya bakıp da dertleşme aynaya bakıp da farket ne istediğini. Yok olan nedir kendinde ya da var olup da rahatsız olduğun. Dünyanın belki de yaşadıkça bize öğrettiği en güzel hissi uyanmak. Uyanmak bütün ruhun yorgunluğunu silip süpürür içinden. Aydınlık katar, güzellik getirir hayatına. Yanlış düşüncelerinden uzaklaştırır doğru insanlara doğru giden yolculuğunda. Uyanmak hafiflemektir bi nevi, uyanmak başlangıçtır yeni sayfalarına. Kafanda kurduğun düşüncelerin yenilendiği ve kim bilir kalbinde barındırdığın kötülüklerin bir sonudur. Yeni şeyler kurmak lazım içinde, İyiliklerin barındığı güzelliklerin hayatında sarmalandığı ve yepyeni hayallere sarılışının olabildiği..