Kader Noktası

Rüzgarlardan gelen hisler vardır. Usul usul tane tane kelimelerle anlatmak ister içindekileri. Bazen öyle usul eser ki, küsmüştür bu hayata belki. İnsanlara, duyarsızlıklara, umarsızlıklara, duygusuzluklara.. Kimi zaman sorumsuzluklara kimi zaman vicdansızlıklara. Bazen gelen hisler kasvetlidir, öyle eser ki, yaprağı başka bir dünyaya toprağı başka bir dünyaya savurur gölgesinde. Bir ağaç olur bağırır bazen bir su olur çarpar dalgasını. 

 

Hisler vardır yürekten gelen, buram buram hasret buram buram sevgi getiren. Hayata tutunmayı öğreten belki de hayata küsmeyi yer edinen. Güneşler açmaz bazı hislerde, daralır nefesin tükenmişliğin acısı vardır içinde. Çiseleyen yağmurun taneleri gözlerinin ucundadır belki, kaçışan insanlar bir yerlerde yağmurun dinmesini bekleyen kuşlar vardır çevrende. Ve sen apaçık sokağın ortasında bulursun kendini, aldırış etmezsin ıslanan saçlarını. Tam da ihtiyacın olan budur bazen, çünkü bazen ağlamak da yetmez bağırmak da, susmak da yetmez kenarda saklanmak da. Gizliliklerle kuşatılmış belki de yok olmuş bir kutudur kalbin, ne anlayanı vardır ne de dinlemek isteyeni. Yalnızca kendinsindir artık, yalnızca sen yalnızca bir hiçlik. Güçsüzlük değil de bunalmışlık gibi, her gittiğin kapının yüzüne kapanması gibi hissettiklerin. Çünkü aslında tam olarak da öyle tam olarak da o noktaya geldin. Belki de şimdi dönüş noktasındasın, yeniden ümitlerinin yeşereceği bir imdat çığlığına karşılık verir gibi çiseliyor yağmur. Ardından gökkuşağının sana kucak açacağı bir gün bekliyor belki.. Kim bilir belki de vazgeçiş noktan hayallerinin sana döneceği o zirvedir. Bunun aşağısını düşünmek de senin kaderini terkedişindir...