Yelpaze gibi sallanıyor düşüncelerin, bir soğukluk geliyor bazen hayallerine bazense basıyor sıcaklık dirisiyle. Kapıldıkça kapılıyor gözler, büyüleniyor bazen kadere yürürcesine. Eskiden mutluluk bulaşıcıydı, biri gülse ötekinin içi ağlıyor bile olsa, eşlik ederdi mutluluğuna eşinin, dostunun. Eskiden sevgi kalıcıydı, biri sevse diğeri karşılık verirdi o sevgiye. Çünkü eskiden masumiyet vardı yüreklerde, bakışlarda ve bırakılan izlerde. Mektuplar vardı özlemi, aşkı anlatan. Hasreti haykıran şarkılar vardı. ‘Hayat sevince güzel’ diye başlardı insanlar güne. Çünkü eskinin şarkılarında hayata bakılan güzellikler vardı, insana duyulan sevgi vardı. Sevginin tanımı vardı, dinledikçe daha da çok hissedilen. Şu aralar ne eksik hayatımızda, ya da ne fazla. Neyi arıyoruz yaşamımızda! İstedikçe daha da istiyoruz herşeyi, sonu gelmiyor hiçbirşeyin. Daha fazlası, çok daha da fazlası. Neden geçinemiyoruz insanlarla, neyi çekemiyoruz onun hayatına bakınca ve neden kıyaslıyoruz başkasının hayatını hayatımızla. Öyle kapılıyor ki insan öyle gidiyor ki peşinden başkasının hayatına, dönüp de baktığında etrafına kendine ait bişey kalmıyor yanıbaşında. Konuşu, gülüşü, oturuşu, kalkışı, bakışı... Herşeyini değiştiriyorsun baştan aşağıya, sen o değilsin diye bağırmaya başladığında benliğin, gecikiyorsun hayallerine ve en çok üzülüyorsun ömrünün boşa geçen vaktine. 

 

Hayat aslında, bir kelebeğin ömrüne baktıkça güzelleşiyor gözünde ve anlamlanıyor kat kat ömrüne değer yükledikçe. Hayat aslında, başkasıyla kendini kıyas değil de başkasına kendini anlatabildiğinde ve başkası da kendini sana anlatabildiğinde daha da kazanılıyor bilgiler, senin boşluğun onun düşüncesiyle ve onun boşluğu senin düşüncenle canlanıp doluyor yaşamın dilimlerinde. Hayat aslında, sevgiyi anlatana, sevgiyi anlayana, sevgiyi yaşayana güzel, bir deyişle ‘hayat sevince güzel’ başarabilene.

 

Bir tutam sevgiyle..