Balkonlardan gelen kaşık, çatal sesleri, yolda elinde pide ve güllaç ile koşturan insanlar, iftara az saat kala artan korna sesleri ve akşam ezanıyla çöken sessizlik…

Anlatırken bile içimi huzur kaplıyor. Bu ayı tarif edemeyecek kadar çok seviyorum.

Her sene olduğu gibi yine bereketiyle, huzuruyla geldi.

Önceden dillere pelesenk olmuş “nerede o eski ramazanlar” sözünü anlamazdım. Hep eskiden Ramazanların farklı olduğunu düşünürdüm. Ama eskiden farklı olan Ramazan değil insanların o zamanlar ki hisleriymiş.

Yani bundan beş, on sene sonra bizlerde eminim aynı şeyi düşüneceğiz. Çünkü zaman geçtikçe hislerimizde değişiyor.

Ama yine de her sene gelen Ramazan benim için ayrı yere sahip. Çünkü; "Ramazan’ın gelişine sevinmek de imandandır"

Ancak bu sene Gazze’nin hali bir ateş gibi yanıyor içimde, içimizde…

Akşamları yemek yiyebilecek olmanın verdiği mutluluk bile artık yok. Düşünüyorum da eskisi gibi akşam şunu yesem gibi bir his de yok. Yıkılmış cami dibinde teravihe cemaat olan Gazze'deki yüreklere şahit olunca insanın kötü hissetmemesi elde değil.

Elbette elimizden tek gelen dua etmek ve onlar için dua ediyoruz.

Bu aylarda dualarımızın kabul olması ve layığıyla Ramazan'ı uğurlayabilmemiz ümidiyle...