Bahaneler, sığınmalar, acıdan zevk almalar ve yalnızlığa hapsolmuşluk...

Bir şarkı da bulut beyaz, umut değil diyordu. Aslında umut her insanda var olan ama istediği zaman bu duyguyu bastırdığı bir savaş. Umut etmekten ne zaman vazgeçeriz? Kocaman olan içine sığmadığımız muazzam bir yaratılış var. İnsan bazen yaşadığı evrene sığmıyor, yıkımlar, savaşlar, iç dünya sorgusu, bilinçaltı dediğimiz olaylar yüzünden mutluluğu göremiyoruz. Mutluluk çok basit bir eylemken kendimize "dünyayı dar etmek" eylemini yakıştırıyoruz. Yapmayalım, bu zamandan sonra hep mutlu olacağız desek bile içimizde kalan o ukteler... Aşacağız, neden var olduğumuzu bulana kadar yaşayacağız. Bazen zorlu yollardan, bazen engellerden geçmemiz gerekecek ama yaşamak için mecburuz. Bölüm başında bahaneler demiştim, insanlar her şey için bahane bulabilirler iyilikler için de kötülükler için de her şeyin bir bahanesi vardır ama karşısında duran kişinin kötülüğüne sebebiyet vermek hiçbir yerde bahanesi olmayan bir eylemdir. Bahanelere değil umutlara sığının. Kendinizin en mutlu anlarına olumlu savaşlarınıza sığının. Kendi benliğinizden vazgeçmediğiniz günlere sığının, bahanelerle yaşamayın.