Bir insanın en zayıf yeri nedir diye düşünüyorum bazen. Bilmem yanılıyor muyum ama evladıdır cevabı ağır basıyor. Ebeveynler en çok evlatları için endişelenir. Çünkü evlat, insanoğlunun hayali, umududur…

Anne ve baba olmanın doğasından gelen bir endişe durumu vardır. Bunun için de günümüzde birçok gerekçe var. Alınan pek çok kararın en büyük etkeni evlatlardır. Atılan adımlarda, gelecek planlarında liste başında hep onlar yer alıyor. Tüm dünyaya musallat olduğu yetmiyormuş gibi bir yıldan fazla süredir ülkemize de musallat olan pandemi ile birlikte ebeveynlerin çocukları için kaygıları daha da arttı. Evladıma virüs bulaşır mı kaygısı, eğitime ara verilmesi, ev iş dengesinin kurulamaması gibi durumlarda bu kaygılara örnek teşkil ediyor. Liste daha da uzar.

İnsanın yaşadığı hayatta en çok sevdiği roller anne-baba olmak, kariyerinde yönetici olmak. Fakat bir taraftan da insanlar sanki önce kadın ya da erkek rollerii bir kenara bırakıp, toplum etkisiyle beraber asıl odak noktasının ebeveyn olmak gerektiğine dikkat çekiliyor. İnsan her ne kadar anne, baba olursa olsun bir yerde hala evlat olmaya, birey olmaya devam ediyor. Sağlıklı olabilmemiz için de bunu yaşamaya ihtiyacımız var. Hepimizin korunması gereken grup olarak gördüğü çocukları ancak sağlıklı olursak koruyabiliriz. Diğer kimliklerimiz, rollerimiz ile ‘biz’ oluyoruz. Biz olmayı bırakırsak duygusal bocalamalar yaşanması da kaçınılmaz olur.

Yeniden sevdiğimiz işleri yapmaya ara vereceğiz. Çekirdek ailemiz dışında biz iyi gelen insanlarla belki daha az zaman geçireceğiz ya da bir süre hiç göremeyeceğiz. Çocuklarımıza etkinlikler düşünmeye devam edeceğiz. Ama bu kez kendinizi de mutlu etmeyi unutmayın. Size iyi gelenleri yapmak için belki daha planlı olmak gerekecek ama buna değecek.

Haftaya görüşmek dileğiyle. Kalın sağlıcakla.