İnsanlar eskisi gibi birbirine güvenmeyi bıraktı. Evde tek televizyon vardı belki ama o evde tüm mahalle televizyon izlerken manevi bir sıcaklık vardı. Tek bir kişide araba vardı ama tüm mahallenin arabaya ihtiyacı olsun araba sahibi herkese yetişirdi.

Sokakta çocuklar oyun oynardı. Anneler korkmadan mahalleye çocuklarını emanet ederdi. Bizi bizden bu kadar uzaklaştıran, betondan soğuk devasa apartmanlar mıydı yoksa zaman mı bize acımasızlık yaptı bilmiyorum.

Önce mahalle de çocuklar oyun oynamayı bıraktı daha sonra gecekondular gitti, insanlar ‘merhaba’ demeyi bile bıraktı. İnsanlar kendi içlerine gömülüp yok oldular sanırım. Eskiden komşular birbirine hal hatır sorar bir sorunlarına birbirine yardım ederdi şimdi 20 veya 30 katlı binalar da kimse kimseyi tanımadan, selam vermeden yaşıyorlar.

Biz insanlar ne zaman ve neden böyle olduk anlamak güç.