Toplumun içerisinde bir şiddet ve düşmanlık almış başını gidiyor. Her an birilerine çatmak için fırsat kollar hale gelmişiz. Kendi içimizde yaşadığımız değişimi başkalarına yansıtmak adına elimizden ne geliyorsa yapıyoruz.

Oğluna kızan baba sokakta geçenlerden hıncını çıkarmaya çalışıyor. Kirasını ödeyemeyen kiracı ev sahibini tekme tokat dövüyor. Zayıf not alan öğrenci öğretmenine saldırıyor. Evde karısına laf geçiremeyen adamlar acil serviste doktorlara saldırıyor.

Herkes hıncını bir başkasından çıkarmak için ne gerekiyorsa yapıyor. Evde, sokakta, iş yerinde ve trafikte bu böyle sürüp gidiyor. İyilik üretmek yerine kötülük için ne gerekiyorsa yapıyoruz.

Büyük bir çoğunluğumuz maddi zenginliğe kafayı takmış durumda. Manevi zenginliği ya da ruh zenginliğini hiç önemsediğimiz yok.İnsan kendi ile savaşıp duruyor ama acısını başkalarını çektiriyor.

Adeta bir nefret toplumu olmaya başladık. Silahlanma almış başını gidiyor. Lise çağlarındaki gençler de bile kesici aletler bulunuyor. Artık yan yana gelmekten, birbirimiz ile konuşmaktan, birbirimize güvenmekten vazgeçmişiz.

Evde aile fertleri ile konuşmuyor, modern çağın getirdiği sosyal medya araçları ile günümüzü geçiriyoruz. Sosyal medya üzerinden   iç politika, yeni parti, başkanlık sistemi, dış politika, Suriye, Rusya, savaş, doğuda çatışma bahanesiyle, başkalarının soyunu sopunu, ırkını, dilini, hatta kaşlarının bitişik olup olmamasından ideolojisini yargılama, aşağılama yarışına girmişiz.

Sevginin, insanlığın, güzel ahlakın ve faziletin değerlerini unutmaya başlamışız. En önemlisi de birbirimize karşı olan saygımız yitip gitmektedir. Toplumlarda insanların birbirine saygısı olmadığı zaman kargaşa hakim olur. Allah korusun, bu duruma düşmemek için herkese büyük görevler düşmektedir.