Millet olarak, “şu olmasa pek güzel olur” dediğimiz ancak yine de yapmaktan vazgeçmediğimiz bazı şeyler var. Zaman zaman bunlara değiniyorum vaktim nispetince. Bugün de bunlardan birine değineceğim.

Bu kez mevzuya pek meşhur bir hikaye ile başlayacağım...

Bir zamanlar Hindistan’da Ranga Guru diye bir ressam varmış. Ünlü bir ressam. Bu Ranga Guru’nun talebelerinden biri, bir resim yapmış ve hocasının değerlendirmesini istemiş.

Ranga Guru bir resme bakmış bir talebesine, “Sen artık büyük bir ressam oldun. Resmini millet değerlendirsin. Sen şimdi bu resmi al, memleketin en kalabalık meydanına as. Bir kırmızı kalem koy, yanına da ‘lütfen beğenmediğiniz yere çarpı koyunuz’ diye bir not ekle” demiş.

Talebe, hocasının dediğini yapmış, götürmüş resmi meydana asmış.

Birkaç gün sonra resme tekrar bakmaya gitmiş, nereler işaretlendi diye. Bir de bakmış ki o kadar uğraştığı, emek verdiği, çaba sarf ettiği resmin her tarafı kırmızı çarpılarla dolu. Üzülmüş tabii…

Talebe almış tabloyu meydandan, hocası Ranga Guru’nun yanına gitmiş. Anlatmış vaziyeti…

Ranga Guru, “Üzülme. Bir resim daha yap. Ama bu sefer yağlı boya ve fırça ile birlikte ‘Lütfen beğenmediğiniz yerleri düzeltin’ diye not ekle” demiş.

Talebe yine hocasının dediğini yapmış, birkaç gün sonra yine gidip bakınca resme kimsenin dokunmadığını görmüş. Bu sefer de sevinmiş gariban…

Anlatmış durumu hocasına. Ranga Guru, “Sen ilk seferde belki de hayatında hiç resim yapamayan insanlara fırsat verdin ve acımasız eleştiriler ile karşılaştın. Bu duruma çok üzüldün. İkinci sefer ise hataların düzeltilmesini istedin. Oysa kimse konuyu düzeltmeye cesaret edemedi. Çarpı koymak, beğenmemek, karalamak, kolaydır. İnsanoğlu başkalarında kusur aramada pek aceleci ve pek acımasızdır” demiş.

Haksız mı?

Eleştiri olacak. Ama nasıl olacak? Bunu öğrenmek lazım. Evet, eleştiri yapmayı öğrenmek lazım…

Eleştirmek çok kolay.

Kusur aramak çok kolay.

Kusur bulmak da kolay.

Düzeltmek zor.

Esenlikler…