Özellikle çocukluk döneminde karşılaştığımız fakat yetişkinlerde azımsanmayacak derecede sıkça görülen tırnak yeme hastalığı (onikofaji) dürtü kontrol bozuklukları içerisinde yer alır. Görülme sıklığı yüksek olan bir eylemdir ve neredeyse üç çocuktan birinde görülmektedir. Kişilerin özellikle stres ve kaygı anında gerçekleştirdiği bu durum genelde 3-4 (erken çocukluk dönemi) yaşlarında başlar.

Tırnak yeme davranışına süreç içerisinde başka durumlarda eşlik edebilir. Bu durum erken ergenlik dönemine kadar sürebileceği gibi erkenlik döneminde de başlayabilir. Bu süreçte özellikle kaygı, öfke, anlamlandırılamayan duygular ve düşünceler, onay veya ilgi arayışları, çevresel faktörler rol oynar. Bu süreç bir öğrenme süreci olarak da gelişebilir örneğin; tırnak yiyen anne ve babaların çocukları, onları taklit ederek tırnak yemeye başlar. Tırnak yemenin başka bir nedeni olarak da yine ebeveyn tutumlarını, baskıyla sürdürülen yaşam, saldırganlık veya gerilimin öfkeyle bu şekilde dışa vurumu olarak da görebiliriz. Bazen bu duygular; tırnak yerine, tırnak çevresi veya tırnak etinin yenilmesi olarak da karşımıza çıkmaktadır.

Genel nedenleri ise; bebeklik dönemi ve özellikle parmak emme alışkanlığı, çevresel faktörler, taklit etmek, psikolojik problemler olarak tanımlanabilir.

TIRNAK YEMENİN ZARARLARI NELERDİR?

Tırnak yeme hastalığı beraberinde birçok zarara da neden olmaktadır. Parmak ve tırnak etrafındaki dokunun zarar görmesinden dolayı tırnakta şekil bozuklukları, tırnağın güçsüzleşmesi, düşmesine sebep olabilmektedir.

Tırnak altında bulunan zararlı mikroorganizmaların vücuda girmesi ağız yoluyla kolaylaşmaktadır. Aynı zamanda tırnak ve çevresindeki alanın kötü görünmesi, kişinin kendisini kötü hissetmesine, çirkin bulmasına, çevresinden aldığı yorumlarla öz güveninin azalmasına da neden olarak sosyal hayatını olumsuz anlamda etkileyebilmektedir.

TIRNAK YEME HASTALIĞI TEDAVİSİ

Erken dönemde özellikle çocuğun bu davranışının görmezden gelinmesi önerilebilir çünkü üzerinde durulan, ilgi gösterilen davranışın pekişmesini engellemek gereklidir. Bu nedenle ellerini kullanması gereken farklı uyaranlara, etkinliklere veya uğraşlara yönlendirilmesi gelişimi açısından daha faydalı olacaktır. Tırnak yeme davranışı bir alışkanlığa dönüşmüş ise bu eylemin yapılma motivasyonu ve odağı bulunmalı ve ortadan kaldırılmalıdır.

Öfke, kaygı ve stres gibi duygusal olumsuzlukların tetikleyicilerinin ortadan kaldırılması, tırnakların kısa ve temiz tutulması, düzenli manikür yaptırılması veya acı öne kullanılması alışkanlığın bırakılmasında faydalıdır.

Eğer bu önerilerden fayda görülmediyse, durum ortadan kalkmadıysa ve devam ediyorsa psikoterapi desteği alınmalıdır.

Sevgilerimle…