Dünya Tiyatro Günü 1961’den yana tam 55 yıldır kutlanıyor. Peki ya gerçekçi olmak gerekirse, tiyatroya gereken önem veriliyor mu?

Uluslararası Tiyatro Enstitüsü’nün bu yıl ki yayımladığı bildiride “Daha çok hikâye, daha çok tiyatro” talebinde bulundu. Bu haklı talep, kitap okuma sayısıyla beraberinde düşünmeye, hayal kurmaya, sanata ve sanatçıya olan ilginin ne kadar azaldığının bir tepkisi mahiyetinde.

Sanat ve onun yıkılmaz bekçilerinden tiyatro öylesine güçlü ki yıllar içerisinde savaşa, merhametsizliğe, sansüre ve her şeye rağmen ayakta kalıyor ama günden güne ilgisizlikten dolayı kan kaybediyor. Shaskespeare’in deyimiyle, ‘insanı, insana, insanla, insanca anlatma sanatı’ ellerimizden diğer güzellikler gibi kayıp eriyor.

Üzerinde bulunduğumuz coğrafyada oluk oluk akan kanlar ve hemen yanı başımızdaki savaşın bitmek bilmeyen acısı… kan revan içindeyiz. Ruhumuzda ve insanlıkta açılan bu derin yaranın kapanması için tam da bu noktada okumaya, sanata, tiyatroya bir başka söylemle sahne sanatına ihtiyacımız var. İnandığımız değerleri anımsamaya ve sevginin silahtan güçlü olduğunu hatırlamaya ihtiyacımız var.

Her ne kadar biz, İnsanoğlu bu dünyada, bu coğrafyada neden bulunduğu konusunu anlamakta zorluk çekiyor olsak da; bunu bize hiç yorulmadan hatırlatacak ve iyileştirici gücü içinde bulacağımız tiyatro bizden ‘Daha çok hikâye, daha çok tiyatro” talebinde bulunuyor ve Dostoyevski şunu ekliyor, ‘Anlatılacak bir hikâyen yoksa sen o yaşadığına yaşam diyebilir misin?’.

Akıl ve sanattan çok maddi servete kıymet verenleri, duygularının dışavurumunu sanatla değil de elini veya dilini kana, gafa bulayan insanları düşünebilen; gerçeği görebilen ve toplumu anlayabilen insanlar haline getirebiliriz. Hiçbir şeye geç kaldığımız yok, perdeleriniz açın; tiyatroya yer verin ve Mustafa Kemal’in “Sanattan mahrum bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir” sözünü hatırlayın. Hatırlayın ki penceremize gün doğsun, günümüz sanatla dolsun...